พี่น้องคารามาซอฟ ภาคหนึ่ง

หะแรกก็ว่าจะอ่านให้จบ

ตอนที่กลับบ้าน

เมื่อ  ๔  พฤศจิกายนที่ผ่านมา

คือ  เป็นความตั้งใจ

คือ  ตอนแรกก็ว่าจะเอาหนังสือไปแค่เล่มนี้เล่มเดียว

แต่เอาเข้าจริงก็ขนไปเยอะแยะ

จนในที่สุด  ก็หมกมุ่นอยู่กับเล่มอื่น ๆ

แต่ก็ได้อ่านเล่มนี้จบไป  ๑  ภาค

คือ  ภาคแรก

แต่เอามาฝอยก่อน

เพราะมีเรื่องมากมายเหลือเกินที่จะฝอย

หากพอนั่งหน้าคอมฯ  แล้ว  มันก็มีการอันตรธานไปเสียสิ้น

ไม่รู้เป็นอะไร

แต่พอนั่งสมาธิหรือนอนลงเท่านั้นแหละ

มาเต็ม

ไม่รู้มาจากไหน  เรื่องราวต่าง ๆ

ว่าด้วย  ฯคารามาซอฟ  นี้ก็สนุกดี

แต่สไตล์ก็ออกแนวโบราณ  คือเยิ่นเย้อไปหน่อย

ความจริงก็ไม่ใช่เยิ่นเย้อหรอก

แต่เหมือนสรรพสิ่งจากตัวนักเขียนเองนั้น

มันอัดแน่นเต็มไปหมด

เรียกได้ว่า  แทบทุกบรรทัด  เต็มไปด้วยสาระทั้งสิ้น

ดอสโตเยสกี  เป็นนักเสียดสีตัวยงเลยทีเดียว

อันนี้จากแค่อ่านภาคแรก

ก็เดาทางได้ว่า

ต่อไปจะเป็นยังไง

แต่ก็นั่นแหละ

เราจะเพิกเฉยกับการเดาไว้ก่อน

รออ่านจบทีเดียว

ความตั้งใจเดิมแท้นั้นว่า  กลับมาถึงกรุงเทพฯ  เมืองฟ้าอมรแล้ว

จะรีบอ่านให้จบ

แต่ก็เหมือนมีเหตุ

คือ  ดันลืมกระเป๋าหนังสือทั้งหมดทั้งมวลเอาไว้ที่บ้าน

T_T

ตอนขับรถออกมาก็นึก ๆ  ในใจเหมือนกัน

เอ....

เราลืมอะไรไปหรือเปล่า

แต่ก็นึกไม่ออก

สรุป  แม่โทรมาตอนอยู่แถว ๆ  จะถึงสระบุรี

บอก  ลืมหนังสือ

ก็เลยเป็นอันว่า

ต้องหยุดเอาไว้แค่นี้ก่อน

แถมท้ายอีกนิด

คือเรื่องนี้  ตะแก  ( ฟีโอโดร์ )  น่าจะได้รับอิทธิพลมาจาก  

อาหรับราตรี  พอสมควร

หมายถึงรูปแบบการเขียน

คือเขียน ๆ  ไป  แล้วก็แตกประเด็นไหลออกไปเรื่อย ๆ  

แต่น้อยกว่าอาหรับราตรีหน่อย  คือ  กลับมาประเด็นเดิมได้เร็ว

ส่วนอาหรับราตรีนี่คือ  มีงง  ว่าเรื่องนี้มันซ้อนอยู่เรื่องไหน

และเรื่องต้นเรื่องจริง ๆ  คือเรื่องไหนถึงลามมาเรื่องนี้ได้

อะไรอย่างนี้

แต่  ฯคารามาซอฟ  ค่อนข้างจะกระชับรัดกว่า

ตอนแรกก็แค่นึกสงสัยเท่านั้น  ว่า  เออ  มันคล้าย ๆ  อาหรับราตรี  

แน่ใจจริง ๆ  ก็ตอนตะแกเอ่ยไว้ในเรื่องนั่นแหละ

คือมีคำพูดพาดพิงถึงอาหรับราตรี  เลยคิดว่า

น่าจะได้อิทธิพลมาจากอาหรับราตรี

( ไม่รู้ตะแกเคยพูดถึงเรื่องนี้ไว้ว่าอย่างไร

หรือมีบทสัมภาษณ์อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่า )

พอไว้แค่นี้ก่อน

อ่านจบแล้วจะฝอยอีกที

Arty Khamvongsa

14  11  2014