"พญาไท"

ตั้งใจ (อย่างไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย)  ว่า

จะเขียนถึงถนนเส้นต่าง ๆ  

ที่เคยผ่าน  เคยใช้ชีวิต

หรือ...  เคยประทับใจ

เขียนไปแล้วหนึ่งเส้น

คือ  สาธุประดิษฐ์

วันนี้เขียนอีกหนึ่งเส้น

"พญาไท"

เป็นถนนที่ข้าพเจ้าใช้ชีวิตอยู่ร่วมด้วย

เป็นเวลาหก-เจ็ดปี

หมายถึงใช้ชีวิตในพื้นที่นั้นจริง ๆ  

เดินผ่านกันแทบทุกวัน

แม้ทุกวันนี้

ก็ยังชอบผ่าน

หากจะกล่าวให้ลึกซึ้งขึ้นไปอีก

เป็นถนนเส้นแรก

ที่ข้าพเจ้าเดินกับเพื่อนสนิท

ในวันแรก ๆ  ที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่

ในย่านนั้น

เดินจากสถานีรถไฟฟ้าพญาไท

เรื่อยมาจนถึงหอพักนิสิตจุฬาฯ

ในยามเช้า

เป็นความประทับใจไม่ลืมเลือน

ต่อไปเป็นบทกวี

พญาไท...

เธอคือหัวใจฉันครึ่งหนึ่ง

ทุกก้าวเดินที่เคยก้าวราวรำพึง

บทกวีอันลึกซึ้ง, แล้วจดจาร

กลิ่นแดดบ่าย ใบไม้เศร้า เงาเศษฝุ่น

ที่เราเคยเราคุ้น และเราผ่าน

ก็ยังเป็นเช่นนั้น-เช่นวันวาน

ดังตลอดนิรันดร์กาลไม่เปลี่ยนแปลง

หรือเพียงดวงตาฉันที่ดำรง

หรือหัวใจซื่อตรงฉันเสกแสร้ง

หรือความงามที่หวาดกลัวความร้าย, แล้ง

เข้ามาปั้นมาแต่งมาล้อมลวง

เก็บ...อดีตกาลอันหวานโศก

ไว้ในโลกความหลังที่ยังหวง

อนิจจังอย่างไรมาไล่ทวง

ก็ปล่อยล่วงเหมือนลืมเวลา...พญาไท

อนิจจังแม้อย่างไร มาไล่ทวง

ก็ปล่อยล่วง เหมือนลืมชรา...พญาไท

ธัชชัย  ธัญญาวัลย

๘ สิงหาคม ๒๕๕๗