"สาวน้อยในความคิดถึง...ของฉัน"
ท่ามกลางฤดูฝนอันเหงาเศร้านั้น
สาวน้อยของฉัน
เธออาจไม่รู้ตัว,
หรือเปล่า
ว่าเธอทำให้ฉันมีความสุขเพียงใด
ถ้อยคำของเธอฉุดฉันจากปิศาจชั่วร้าย
เสียงหัวเราะของเธอดุจมนต์บริสุทธิ์ขาว
ปัดเป่ามนตร์มืดดำ
แน่หละ,
หญิงสาวของฉัน
เธออาจไม่รู้
ความหมองหม่นที่ฉันกำลังเผชิญนั้น
มันเจ็บปวดทรมานแค่ไหน
เธอมีโลกของเธอ,
ฉันเข้าใจ ^_^
เธออาจมีความทุกข์เศร้าส่วนตัวโขอยู่แล้ว
มีปัญหาที่รอคอยการแก้ไข
มีอุปสรรคที่รอวันทะลุผ่าน
ซึ่งฉันไม่อาจช่วยอะไรได้มากเกินกว่า
ส่งความปรารถนาดีทั้งมวล
ไปอยู่ข้างเคียงเธอ
แน่หละ,
สาวน้อยในความคิดถึง
ของฉัน
เธออาจไม่รู้
เธอสำคัญกับฉันมากขนาดไหน
หากโลกนี้ไม่มีเธอ
สำหรับฉัน
มันคงเหมือนฟูจิซังสาบสูญ
สิ้นจากดินแดนอาทิตย์อุทัย
เธอยังจำได้ไหมเล่า
ฟูจิซังน่ะ
ไม่ใช่ฟูจิซังที่ญี่ปุ่นหรอกนะ
>_<
แต่เป็นฟูจิซังที่เราพบกันครั้งแรก
นั่นต่างหาก
เธอนั่งตรงข้ามฉัน
เราสบตากัน
กินข้าวด้วยกัน
พูดคุย...
ฉันไปส่งเธอที่สถานีรถไฟฟ้า
แน่หละ,
สาวน้อยของฉัน
เธออาจไม่รู้
ฉันหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น
เธอก็รู้ใช่ไหมเล่า
ฉันน่ะ
รักใครเมื่อแรกพบเท่านั้น
เมื่อแรกพบ-ฉันรักเธอ
ฉันก็จะรักตลอดไป,
ตลอดกาล
ไม่ว่าจะนานสักเท่าไหน
ให้ทุกร้อยปี
นางฟ้าเอาผ้าอันอ่อนดังควันไฟ
มาลากผ่านฟูจิซังเสียสักครั้งหนึ่ง
จวบจนมันแบนราบ
แม้กาลจะนานขนาดนั้น
ฉันก็ยังไม่สิ้นรักเธอ
ต่อให้โลกสลาย
หรือหัวใจไหม้หม่น
ฉันจะกอบทุกอณูเถ้าธุลี
ไว้มอบแด่เธอทุกชาติไป
แน่หละ,
สาวน้อยแห่งความทรงจำ
ของฉัน
เธออาจไม่รู้
ทุกครั้งที่ฉันนั่งรถไฟฟ้าผ่านสถานีนั้น
ฉันเฝ้ามองมันเสมอ
มองเห็นเธอและฉัน
ยืนอยู่ด้วยกันที่นั่น
คงเป็นฝันละเมอหรือไม่
ไม่รู้ได้
หญิงสาวผู้น่ารัก
ได้ไหม,
ถ้าฉันจะบอกว่า
หากเราไม่ได้เคียงคู่กัน
ฉันก็จะไม่ขอเคียงคู่ใคร
แม้ใคร
ๆ จะเดินผ่านชีวิตฉัน
มากมายขนาดไหน
ขอให้คนเหล่านั้นจงหลบทาง
เมื่อเธอเดินเข้ามา
หรือเมื่อฉันจะเดินเข้าไป
หัวใจของฉัน
ไม่เคยเป็นของใคร
นอกจากเป็นของเธอ
ธัชชัย
ธัญญาวัลย
๒๓
มิถุนายน ๒๕๕๗
สาธุประดิษฐ์
