รถไฟฟ้าที่วิ่งในกระจก
เราพบกันเพื่อจากไป-บนรถไฟฟ้า
เพียงเห็นเสี้ยวใบหน้าให้วูบไหว
เราไม่อาจได้รู้จักตลอดไป
แค่ได้ยืนใกล้ใกล้ชั่วครู่คราว
สถานีข้างหน้า, สถานีปลายทาง
อยากจะหยุดทุกอย่างหยุดย่างก้าว
หยุด...ความเหงาเงียบยะเยียบร้าว
หยุดความหนาวฉ่ำแอร์และฝนพรำ
เราไม่อาจรู้จักกัน-บนรถไฟฟ้า
ท่ามผู้คนท่ามมายาที่คลาคล่ำ
เสียง 'สถานีต่อไปฯ' ใกล้กล่าวย้ำ
เราก็ลาก็ร่ำก็แล้งร้าง
เราจะได้เจอกันอีกไหม-บนรถไฟฟ้า
เพียงแค่เสี้ยวเวลาที่เคียงข้าง
ความรู้สึกผูกพันไม่คลายจาง
แต่ก็ยังอ้างว้างเหมือนเหมือนเคย
ธัชชัย ธัญญาวัลย
6 กันยายน 2556
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น