วันอังคาร

วันอังคาร

ได้ผ่านไปถิ่นแถวบางแห่ง

และได้พบคนผู้ดื้อแพ่ง

มากด้วยโลภะ

และเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ

โลกก็เป็นเช่นนี้เอง

คนไม่ยอมรับความจริง

มันก็ไม่ยอมรับความจริงอยู่วันยังค่ำ

คนเราทำผิด

ยอมรับผิด

ก็แล้วกันไป

แต่บางคน

นอกจากไม่ยอมรับผิดแล้ว

ยังดื้อแพ่ง

เล่นลิ้นเลี่ยงบาลี

ซอกแซกหาแนวทางให้พ้นไปจากความผิดบาปของตัวเอง

ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเลี่ยงไม่ได้แน่

ไม่ตระหนักสำนึกในการกระทำอันขาดหิริโอตตัปปะของตนเอง

เอาเปรียบผู้อื่นเป็นว่าเล่น

คนอย่างนี้ต้องสั่งสอนเสียบ้าง

แต่ก็นั่นแหละ

คนเราชอบคิดว่าตัวเองไม่ผิด ๆ  อยู่ร่ำไป

ทั้งที่ท่านผู้รู้ท่านชี้แจงแล้วว่าผิด ๆ  

ก็ดื้ออยู่ร่ำไป  ดันทุรังอยู่ร่ำไป

ว่ายากบอกยาก

คนอย่างนี้

สมควรได้อยู่อย่างเดียวดายและตายอย่างโดดเดี่ยว


ข้าพเจ้าไม่ใช่ผู้วิเศษ

เคยทำผิดทำพลาดมานับไม่ถ้วน

ทำผิดก็ยอมรับผิด

ชดใช้ความผิดกันไป

ก็แล้วกันไป

เป็นประสบการณ์ชีวิต

คนขี้ขลาดเท่านั้น

ที่ไม่รู้จักยอมรับผิด

ไม่รู้จักคำว่า  ขอโทษ

หาทางเลี่ยงความผิด

ลัทธิแก้กรรมจึงขายได้อยู่เสมอ

คือตอนไปทำเขาไม่คิดยับยั้งชั่งใจ

พอจะโดนเอาคืนบ้าง

ร้องไห้ร้องห่มหาที่พึ่งกันให้รึ่ม

คิดพึ่งผู้อื่นตลอดกาล

ไม่สำเหนียกสำนึกเสียบ้างเลย

พระพุทธเจ้าท่านก็สอนอยู่เสมอ

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน

หึหึ


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๔ มิถุนายน  ๒๕๕๖