วันจันทร์

วันจันทร์คล้าย ๆ  เป็นวันเริ่มต้นทำงานของหลาย ๆ  คน

แต่ข้าพเจ้าก็รู้สึกปกติ

กลับเห็นว่า

วันจันทร์เป็นวันพักผ่อน

หอศิลป์ชอบปิดวันจันทร์

หรืออะไรหลาย ๆ  แห่งก็ชอบปิดวันจันทร์

ความจริงการปิดวันจันทร์เป็นสิ่งที่ดี

เพราะจะได้มีโอกาสไปติดต่อราชการงานเมือง



แท้แล้วหน่วยงานราชการ

ควรเปิดวันเสาร์อาทิตย์

แล้วหยุดวันอื่น

หรือหากไม่

เอกชนควรเปิดวันเสาร์อาทิตย์

และปิดวันอื่นในสัปดาห์

เพื่อที่ผู้คนจะได้มีเวลาไปทำธุระเกี่ยวแก่ราชการได้โดยไม่ต้องลาหยุด

ไม่เสียการเสียงาน

หรือจริง ๆ  แล้ว

เราอาจจะกำหนดวันหยุดให้ตรงกัน

เพื่อที่คนจะได้แห่ไปทำอะไรเหมือน ๆ  กันอย่างนั้นหรือเปล่า

เพื่อที่คนจะได้ลาหยุดโดยอ้างว่าไปทำธุระอย่างนั้นหรือเปล่า

หรืออะไรอื่น ๆ  

ข้าพเจ้าไม่แน่ใจ

แต่รู้สึกว่า

โลกนี้มันช่างแออัดนักในวันหยุด

และเปล่าโล่งในวันทำงาน

สถานที่ทำงานแต่ละแห่ง

ควรจะทำงานแค่สัปดาห์ละสี่วันก็เพียงพอ

แต่ให้ทำงานอย่างเต็มที่

ส่วนอีกสามวันก็หยุดเสีย

นอนพักผ่อนซะหนึ่งวัน

อีกสองวันที่เหลือจะเอาไปทำงานอดิเรกอะไรก็ทำไป

โลกเรามีคนทำงานมากเกินไปแล้ว

อะไรต่าง ๆ  มันก้าวหน้ามากเกินไป

คนทำงานกันเยอะเกินไป

คนควรว่างงานบ้าง



สมัยอยู่ ม.ปลาย

ข้าพเจ้าเรียนสัปดาห์ละสี่วันเท่านั้น

อีกหนึ่งวันเป็นวันหยุดเรียนวิชานักศึกษาวิชาทหาร

หรือเรียกสั้น ๆ  ว่า  ร.ด.

แม้จะยกเลิกคำว่า  "รักษาดินแดน"  ไปเป็น

นักศึกษาวิชาทหารแล้ว

คนก็ไม่วายจะเรียก  ร.ด.  อยู่นั่นเอง

ความจริงนักศึกษาวิชาทหารน่าจะเป็นประชากรหนึ่งในสี่ของโรงเรียน

คือนักเรียนชาย  ม. ปลาย  ส่วนหนึ่งเท่านั้น

แต่โรงเรียนก็เล่นหยุดหนึ่งวัน

เพื่อให้พวกนี้ไปเรียนที่ศูนย์ฝึก  

การฝึกมีกะเช้ากะบ่าย

โดยสลับกัน

พวกที่เรียนกะเช้าตอนต้น

ก็ไปเรียนกะบ่ายตอนปลาย

ความจริงแล้วข้าพเจ้าชอบเรียนกะเช้ามากกว่ากะบ่าย

เพราะการตื่นแต่เช้า

และไปเรียน

กลับมาพักผ่อนตอนบ่าย

สบายกว่า

การเรียนกะบ่าย

ร้อน  และ  ตื่นสาย

ไปเรียนกลับมาก็เหนื่อยอีก

ไม่เกิดประโยชน์สูงสุดเท่าที่ควร

จะอ่านหนังสือก็ต้องคอยพะวงว่า

ใกล้จะถึงเวลาไปเรียนหรือยัง

อะไรเทือกนี้



โรงเรียนเปิดสี่วันเท่านั้นในช่วงเรียน ร.ด.

ทุกคนไปเรียนแค่สี่วัน

ข้าพเจ้าคิดว่า

นี่เป็นสิ่งที่ดี

ตารางสอนถูกเลื่อนไป ๆ  

คือทดไปเรื่อย ๆ  

ทำให้ต้องมีสติอยู่เสมอ

เช่น

เราต้องดูให้ดีว่า  วันจันทร์นี้

ใช้ตารางเรียนของวันอะไร

ตามใบรายการทดตารางเรียนที่แจกมา

ทำอย่างนี้จนกว่าจะหมดช่วงเรียน  ร.ด.


คนที่สบายคือนักเรียน  ม.ต้น

และนักเรียนหญิง ม.ปลาย

(ถ้าจำไม่ผิดโรงเรียนข้าพเจ้าไม่มีผู้หญิงคนไหนบ้าไปเรียน ร.ด. เลย)

รวมทั้งนักเรียนชายที่ไม่ได้เรียน ร.ด.

(แต่นักเรียนชาย  อาจจะต้องมาลำบากตอนหลังก็ได้

เพราะสมัยข้าพเจ้านั้น  เรียน ร.ด. ครบสามปี

ไม่ต้องจับฉลากเป็นทหารเกณฑ์)

ข้าพเจ้าคิดว่า

นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่ง

ที่ทำให้เด็กโรงเรียนข้าพเจ้าเรียนได้ดี

หรือมีเวลาทำอะไรที่มันเติมเต็มชีวิตได้มาก

แต่แท้แล้ว

บางคนอาจเห็นว่า

นี่คือช่วงเวลาตักตวงการเรียนพิเศษ

ซึ่งก็เป็นเรื่องเฉพาะบุคคล



ตารางเรียน ร.ด.  จะถูกกำหนดวันหยุดไม่ตรงกันในแต่ละปี

บางปีวันจันทร์

บางปีวันอังคาร

บางปีวันพุธ

ฯลฯ

ข้าพเจ้าชอบวันพุธ

หรือไม่ก็วันศุกร์

เพราะวันพุธเป็นวันกลาง ๆ  

ได้เรียนสองวันหยุดแล้วก็เรียนอีกสองวัน

แต่วันศุกร์ก็ดี

เพราะได้หยุดสามวันติด

ถ้าได้เรียน ร.ด.  ศุกร์เช้าจะดีมาก

เพราะศุกร์บ่ายจะได้กลับบ้านมานอนยาวรวบเสาร์อาทิตย์


วันจันทร์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แม้จะเป็นหยุดสามวันเหมือนกัน

แต่ไม่เหมือนกัน

เพราะมันมีกังวลอยู่ตลอดเสาร์อาทิตย์

ว่า  เฮ้ย  จะถึงวันจันทร์แล้ว




การเรียน  ร.ด.  ไม่มีอะไรน่าหนักใจ

ยิ่งปีสูง ๆ  

คือปีสองปีสาม

ก็ได้เข้าห้องเรียนนั่งสบาย

ไปฟังอาจารย์บรรยายเรื่องที่เราคิดว่า

จะรู้ไปทำ...อะไร  

ในห้องที่ร้อนอบอ้าว

ข้างหลังห้องดีหน่อยแอบหลับได้

(ยิ่งอาจารย์บางคนที่ไม่ดุยิ่งดี)

มีหนังสือก็เท่านั้น

การเก็บเอาไว้ขว้างหมาหน้าปากซอย

เห็นจะเป็นประโยชน์สูงสุดของหนังสือเรียน ร.ด.



วันจันทร์คล้าย ๆ  จะเป็นวันพักผ่อนของข้าพเจ้า

บางครั้งก็นอนหลับ

บางครั้งก็อ่านหนังสือ

ไม่ดีแต่ต้องคอยระวังว่า

จะมีคนเข้ามาเมื่อไหร่เท่านั้น




Arty  House
๓  มิถุนายน  ๒๕๕๖