นก โดย แพรวา

จำได้ว่า

เคยสอนแพรวาถ่ายรูป

เมื่อนานมาแล้ว

สมัยที่เรายังมีเพียงกล้อง

550D  ตัวเดียว

กับเลนส์โกโรโกโสอีกสองตัว

มันเป็นศิลปะอย่างหนึ่ง

ในการถ่ายรูป

โดยที่เราอาจจะคาดคิดไม่ถึง

ว่า

รูปที่ถ่ายมาด้วยความผิดพลาด

มันอาจจะสวยงาม

กว่ารูปที่ถ่ายอย่างดีเลิศ

เป๊ะทุกอย่าง

ทั้งเทคนิค  แนวคิด  และวิธีการ

รูปที่ข้าพเจ้านำมาเสนอนี้

เป็นรูปที่

เป็นความชอบส่วนบุคคลของข้าพเจ้า

เป็นรูปที่ประทับใจ

มันมีจังหวะที่พิลึกพิลั่น

และความสั่นที่ไหวสะเทือนไปถึงหัวใจ

นกกาบบัว

เราไปถ่ายกันที่สวนสัตว์เปิดเขาเขียว

ตอนใกล้จะปิดสวนสัตว์

รูปที่ต้องการเก็บความเคลื่อนไหวเฉพาะบางส่วนหรือบางสิ่ง

เราอาจต้องใช้ขาตั้งกล้อง

แต่ขาตั้งกล้องคือสิ่งที่ทำให้ธรรมชาติแข็งทื่อในความคิดของข้าพเจ้า

น้ำทะเลอาจราบเรียบจนเหมือนบึงน้ำนิ่ง

หรือแสงต่าง ๆ  อาจแปร่งแปลกเป็นเส้นสายที่ไร้ซึ่งชีวิต

สำหรับข้าพเจ้า

มันคือสิ่งประดิษฐ์ที่ลดทอนคุณค่าของความเป็นศิลปะ

ลดทอนความไหวหวานของศิลปิน

และทุกสิ่งในโลก

พอ ๆ  กับที่มันช่วยสร้างศิลปะ

และสรรค์สิ่งแปลกใหม่แก่ศิลปินนั่นทีเดียว

แทบทั้งหมดของรูปถ่าย

ข้าพเจ้าไม่ใช้ขาตั้งกล้องเลย

แม้จะซื้อมันมาด้วยราคาแสนแพงก็ตาม

รูปด้านบนของแพรวา

เป็นนกที่กำลังจะเกาะกิ่งไม้

มันเกาะด้วยความสั่นไหวจริง ๆ  

และภาพถ่าย

ก็แสดงความสั่นไหวอย่างถึงอารมณ์ยิ่งกว่าความไหวสั่นใด ๆ 

มันอาจจะหมายถึง

ความสั่นไหวในใจของผู้ถ่ายด้วยก็ได้

มันมีความตื่นเต้น

และความพยายามแฝงอยู่ในรูป

ข้าพเจ้าเชื่ออย่างนั้น

ท่วงท่าที่งดงามของนกขณะกำลังจะจับยอดไม้นั้น

แพรวาถ่ายทอดมันออกมาได้

อ่อนหวาน

และเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง

รูปสุดท้าย

ข้าพเจ้าชอบมากที่สุด

มันน่าค้นหา

ปลายปีกนกที่สยายออกมา

ดังหนึ่งการกรีดกรายพรายนิ้วของนางรำ

นกไม่ได้อยู่กลางภาพ

และนกไม่ได้ชัดเจน

และนกไม่ได้เห็นทุกสัดส่วน

ชวนให้สงสัยในใจว่า

อีกข้างหนึ่งของปีก

มันจะเป็นอย่างไรนะ

ปีกอีกข้างของมันจะพิการหรือเปล่า

หรือว่ากำลังกรีดกรายเหมือนเช่นอีกข้าง

กิ่งไม้ที่มันคาบเล็กใหญ่แค่ไหน

ปลายอีกข้างหนึ่งของกิ่งไม้เป็นอย่างไร

มันเป็นกิ่งไม้หรือเป็นต้นไม้เล็ก ๆ  กัน

หรือมันเป็นรากไม้

หรือเถาวัลย์

หางของนก

เท้าของนก

ขาของนก

ทำไมมันเป็นอย่างนั้น

สีฟ้าอ่อน ๆ  มันอ่อนอย่างนั้นจริงหรือเปล่า

กับทั้งแสงที่ส่องฉาบมาใต้ท้องนก

ช่าง

เป็นรูปที่น่าค้นหา

และสะเทือนใจข้าพเจ้าอย่างยิ่ง

ธัชชัย  ธัญญาวัลย

๒๐  เมษายน  ๒๕๕๖