ค่าย : การกระตุกปมเชือกแห่งความโง่ของตัวเอง

ชีวิตมหา'ลัย

เป็นช่วงวัยแห่งการแสวงหา

ก็ไม่รู้แสวงหาอะไรหรอก

แต่มันก็แสวงหา

หวังว่าจะพบอะไรซักอย่างหนึ่ง

ที่เรียกว่าแสวงหา

ก็เป็นเพราะมันเป็นชีวิตนอกกรอบ

นอกกฎเกณฑ์อะไรหลาย ๆ  อย่าง

ที่ไม่เหมือนวัยประถมหรือมัธยม

เราสามารถใช้ความคิดสร้างสรรค์ได้เต็มที่

แต่ก็นั่นแหละ

มันต้องดูบริบทและพื้นเพของคณะที่เราสังกัดอยู่ด้วย



ข้าพเจ้ามักจะหลีกห่างออกมาจากชีวิตในคณะ

เพราะรู้สึกว่าเป็นวันเวลาที่น่าเบื่อ

มันไม่มีอะไรให้ทำเลย

นอกจากทำแล็บ

เรียงฟัน

หรือไม่ก็เทปูน

แลดูเป็นกรรมกรที่ต้องคลุกฝุ่น

เสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งจากการดมกลิ่นโมโนเมอร์

และสูดผงอะคลิลิกจากการกรอฟันปลอม



ข้าพเจ้าทำงานเสร็จเร็ว

อาจจะด้วยพรสวรรค์หรือความโชคดี

หรือความสามารถ  การฝึกฝน  หรืออะไรก็แล้วแต่

ซึ่งความจริงที่ข้าพเจ้าอยากให้มันเสร็จเร็ว

เพราะต้องการหนีจากที่ที่ข้าพเจ้าไม่อยากอยู่

ข้าพเจ้าไม่เคยใฝ่ฝันจะเป็นทันตแพทย์เลย

แม้เศษเสี้ยวเดียว  อณูเดียว  หรือแม้ปรมาณูเดียว

จึงทุกวันนี้หากใครมาถามข้าพเจ้าว่า

จะเรียนต่อสาขาอะไร

ข้าพเจ้าตอบได้ทันทีว่า

กูไม่เรียน


ข้าพเจ้าไปค่ายบ่อย

นั่นหมายความว่า

ต่างจังหวัดคือถิ่นที่อยู่ของข้าพเจ้า

ในช่วงหยุดซัมเมอร์

หรือหยุดไม่ซัมเมอร์ก็ตาม

ข้าพเจ้าจะทะยานพุ่งไปตามต่างจังหวัด

กับคณะคนทำงานค่าย

มันมีอะไรหลายอย่างให้ไปสัมผัส

และเรียนรู้

ทั้งที่ความจริง

บทบาทของเราคือ

ไปเป็นผู้ให้ความรู้


ข้าพเจ้าไม่ค่อยคิดว่าข้าพเจ้าจะไปให้ความรู้เลย

เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่า

มนุษย์นั้นมีภูมิปัญญาเป็นของตัวเอง

เพียงแต่เราต้องกระตุกปมเชือกแห่งความโง่เขลาให้คลายออกเท่านั้น

ซึ่งนั่นข้าพเจ้าไม่ได้หมายความว่า

ข้าพเจ้าจะเป็นผู้กระตุก

คนคนนั้นต้องกระตุกด้วยตัวเอง

จึงจะหมดความโง่ลงได้

แต่เมื่อกระตุกหนึ่งครั้งก็ใช่ว่าจะฉลาด

เรามีปมเชือกแห่งความโง่กันอยู่หลายปม

และปมใหญ่ที่สุด

บางครั้ง

เราก็ยังไม่ค้นพบ

เราจึงต้องเรียนรู้ไปเรื่อย ๆ


ข้าพเจ้าหลงใหลในการเดินทาง

และท่องเที่ยว

เป็นเหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อน

ที่ไม่รู้ค่ำแล้วจะนอนไหน

ข้าพเจ้านอนได้ทุกที่

ชีวิตมันทรหด

หลายครั้ง

ข้าพเจ้าก็ต้องไปส่งน้อง ๆ  กลับบ้าน

แต่เกิดความผิดพลาด

ทำให้ต้องเร่ร่อนไป

ก็ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย

แต่มันทำให้เราได้เรียนรู้

และทำให้รู้จักกระบวนการคิดเพื่อแก้ปัญหา


ข้าพเจ้าชอบเสี่ยง

การเสี่ยงทำให้เราได้มากกว่าปกติ

และถ้าเสีย

ก็เสียมากกว่าปกติ

ซึ่งข้าพเจ้าไม่แคร์

ชีวิตมันก็มีอยู่เท่านี้

ไม่ถึงร้อยปีก็ตายไป

แต่ไม่แน่

หากมัจจุราชเบื่อขี้หน้าข้าพเจ้า

เขาอาจจะถีบยันข้าพเจ้าเอาไว้ในโลกมนุษย์ให้เกินกว่าร้อยปีไปหน่อย

แต่ใครเล่าจะหนีความตายได้


ข้าพเจ้าเดินทางทั้งภายนอกและภายใน

เพื่อคลายปมเชือกแห่งความโง่ของตัวเอง

ซึ่งผลก็เป็นอย่างที่เห็น

ไม่รู้ว่าข้าพเจ้าโง่ขึ้นหรือฉลาดลง

แต่ที่แน่ ๆ

ข้าพเจ้าย่อมกล่าวได้เต็มปากในวันนี้ว่า

ชีวิตของข้าพเจ้า

หากจะต้องจบลงในวันนี้

ข้าพเจ้าก็ไม่เสียดาย

นั่นหมายความว่า

ข้าพเจ้าพร้อมแล้ว

พร้อมที่จะตายได้ทุกเมื่อ



Arty House
๐๑  ๐๘  ๒๕๕๕