อยากเป็นนักล่ารางวัลมั่งอะไรมั่ง

เมื่อวานนี้ว่าจะได้บทกวีมาลงบล็อกเสียหน่อย

แต่พอดีเขียนแล้วรู้สึกว่ามันดีเกินไป

เลยเก็บไว้  ยังไม่เผยแพร่ (ฮา)

ก็เลยว่าจะเขียนใหม่อีกสักบทสองบท

แต่ก็เหนื่อย

เขียนส่งรางวัลพานแว่นฟ้าด้วย

จะได้หรือไม่ได้

ก็รอลุ้น

รางวัลนี้เคยส่งสองครั้ง

ครั้งแรกส่งกลอนห่วย ๆ  ไป

ครั้งที่สองส่งโคลงสี่หยาบคายไป

ผลก็ไม่ต้องคาดเดา

ส่งเอามันกันสนุก ๆ

ของแบบนี้เราจะไปจริงจังมากไม่ได้

เพราะไม่ใช่นักล่ารางวัล

พวกมือรางวัลทั้งหลาย

เขาจองไว้กันหมด

ว่าไปเรื่องล่ารางวัล

เดือนพฤษภาคมเดือนเดียว

ส่งประกวดสามอย่าง

มีหนังสั้น

ภาพถ่าย

และบทกวีนี่แหละ

แต่ก็อย่างว่า

ทั้งหนังสั้นและภาพถ่ายชวดรางวัลไปเรียบร้อย

(ฮา)

แต่ก็กะว่าจะส่งหนังสั้นไปร่วมลุ้นฉายในเทศกาลหนังสั้น

ก็ไม่รู้ว่าจะทำทันหรือเปล่า

ชีวิตนี้มันทำหลายอย่าง

ยังมีงานประกวดภาพถ่ายอีกสองรายการ

ซึ่งงานหนึ่งหมดเขตเดือนนี้

ส่วนอีกงานก็ต้องให้เสร็จเดือนนี้ได้จะดี

เพราะกำหนดส่งแค่ถึงวันที่  ๕  มิ.ย.  นี้เท่านั้น

ตอนนี้ก็กำลังดำเนินการ(ทางความคิด)(ฮา)


ก็อย่างที่บอก

ไม่ได้ล่ารางวัล

แต่มีโอกาสก็ส่ง

ดีกว่านั่งเล่นอยู่เฉย ๆ

เป็นการฝึกปรือฝีมือไปในตัว

แค่อยากรู้ว่าตัวเองอยู่ระดับไหน

ก็เท่านั้น

รางวัลเป็นส่วนประกอบ

ทั้งนี้ทั้งนั้น

ข้าพเจ้าไม่ได้ส่งประกวดอะไรมานานประมาณ

เกือบสองปีได้แล้ว

เพราะไม่มีเวลาสร้างสรรค์ผลงานนั่นเอง

เตร็ดเตร่ไปวัน ๆ

อ้อ  ลืมไป

เพิ่งส่งบทวิจารณ์ไปประกวดเมื่อปีที่แล้วนี่หว่า

แต่นั่นก็กระจิ๊ดริดมากมายนัก


ว่าจะนอน

แต่นอนไม่หลับ

อ่านบทวิเคราะห์น้ำท่วมทุ่ง

เรื่องปรัชญาไร้เหตุผลของอัลแบร์ กามู

แล้ว

ก็เลยมานั่งเคาะแป้นนี่แหละครับ

แต่ก็คงไม่เอ่ยอ้างถึงเล่มนั้นแต่อย่างใด

ช่วงนี้ขี้เกียจจะฝอย



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๘  ๐๕  ๒๕๕๕