สุดท้าย

เราอาจข้ามห้วงเวลาแห่งความคำนึง

ไปลึกซึ้งถึงวิมานอันจิตประจักษ์

เราอาจหลงอาการนามลักษณ์

หรืออาจทักภวังคภพด้วยกายทิพย์


เราอาจหายร่างในบางเวลา

เหมือนมีมือมนตรามายื่นหยิบ

เพียงเศษเสี้ยวที่วูบไหวแสงไฟกะพริบ

เราก็อยู่ไกลลิบเกินอนุมาน


เราอาจเดินทางระหว่างบุคคล

จากผู้ยากจนหยาบจานสันดานกร้าน

สู่ผู้ดีตีนละเอียดสะคราญ

จากผู้มากปรีชาญาณจนโง่งม


เราอาจกลืนกินแก้วสารพัดนึก

แล้วตกผลึกทางความคิดเพาะบ่ม

เฉลียวฉลาดปราชญ์นิยม

ครั้นคายกลับกลับติดหล่มระทมระทด


เราอาจนอนซมจมไข้

เหว่ว้าว้างไหวสลบสลด

เราอาจพลาดพลั้งหลั่งน้ำตารด

บาดแผลที่ใหม่สดของตัวเราเอง


เราอาจพบความตายในวัยหนุ่มสาว

เราอาจจบเรื่องราวที่เร้าเร่ง

ถูกฉุดกระชากคว้างเคว้ง

ถูกข่มเหงทารุณ  ณ อรุณพิภพโน้น


เราอาจฟื้นคืนชีวิตทุกครั้งครา

เพื่อสืบเสาะแสวงหาอย่างโลดโผน

บ่อเงินบ่อทองมีไว้กระโจน

ชุบกายฉายโชนให้โลกรู้


เราอาจละลายลงเรื่อยเรื่อย

เน่าเปื่อยสุดกอบกู้

เป็นเม็ดดินเม็ดทรายนอนคุดคู้

คล้ายไม่เคยมีอยู่...ไม่มีอยู่เลย


เราอาจเดินบนกองซากศพ

กลิ่นเหม็นตรลบด้วยความเฉย

หรือหัวเราะเยาะเหยีดเย้ย

หรือเอื้อนเอ่ยด้วยความรัก

เราอาจข้ามห้วงแห่งความคำนึง

ลึกซึ้งถึงวิมานอันจิตประจักษ์

ปลดสัมภาระลงพำนัก

ทักภวังคภพด้วยกายเนื้อ

ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๗  พฤษภาคม  ๒๕๕๕