กระรอกโพธิสัตว์

วันนี้เล่าถึงเรื่องกระรอกพระโพธิสัตว์

กิรดังได้สดับมาว่า

ครั้งนั้นยังมีกระรอกตัวหนึ่ง

ลูกของกระรอกตัวนี้ตกลงไปในบึงใหญ่

กระรอกก็พยายามจะช่วยลูกตนเอง

โดยการเอาหางไปจุ่มน้ำ

แล้วก็วิ่งไปสลัดออก

พูดง่าย ๆ  ก็คือ  เอาหางวิดน้ำนั่นเอง

เทวดาที่อยู่ตรงนั้นเห็นเข้าก็หัวเราะเยาะแล้วว่า

"เจ้ากระรอกโง่  เหตุไฉนมาเอาหางวิดน้ำอยู่อย่างนี้เล่า"

กระรอกก็บอกว่า

"ลูกของข้าพเจ้าตกลงไปในบึงนี้  ข้าพเจ้าจะวิดน้ำในบึงให้แห้งเพื่อช่วยลูกขึ้นมา"

เทวดาก็ว่า

"เจ้าโง่เอ๊ย  หางเล็ก ๆ  ของเจ้า  จะวิดน้ำสักกี่ชาติกันบึงใหญ่นี้มันถึงจะแห้ง  ดีไม่ดีจะตายซะก่อน  เจ้านี่ช่างโง่นัก"

กระรอกก็ตอบว่า

"ถึงจะต้องวิดจนตัวตายก็ทำ  เพราะข้าพเจ้านี้เป็นกระรอก

กระรอกก็ทำได้แต่เพียงเท่านี้

แม้จะรู้วิธีการอย่างอื่นแต่ก็ทำไม่ได้

อนึ่ง  นี้เป็นความเพียร  หากว่าเราเพียรพยายามเสียแล้ว

ทุกสิ่งต้องสำเร็จ  แต่หากไม่สำเร็จ

ก็ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้มีความเพียร  ตายไปก็ไม่ตายเปล่า

ไม่เป็นที่ตำหนิติเตียนของปวงปราชญ์ทั้งหลาย"

เทวดาได้ฟังดังนั้นแล้วก็ซาบซึ้งในธรรมของกระรอก

จึงอาสาช่วยเอาลูกกระรอกขึ้นมาจากน้ำให้

เรื่องก็จบแต่เท่านี้


ความเพียร  เป็นองค์ประกอบแห่งคุณธรรมอันจะนำไปสู่ความหลุดพ้นทั้งปวง

เป็นองค์ประกอบในหลายข้อธรรม

แม้ในการบำเพ็ญบารมีก็มี  วิริยบารมี

ในพละ ๕  อินทรีย์  ๕  หรือ  โพชฌงค์  ๗  ก็มี  วิริยะ


ก่อนที่เราจะปล่อยวางทุกสิ่ง  เราต้องทำให้ถึงที่สุด  แม้ด้วยชีวิต

นั่นหมายความว่า  หากจะเกิดการปล่อยวาง  ก็ย่อมเป็นเพราะจิตเห็นแจ้งด้วยจิตเองจึงเกิดการปล่อยวางตามธรรมชาติ  หาใช่มาคิดปล่อยวางเองไม่

Arty House
8 11 2554