ปาฏิหาริย์

ธรรมดาโลกย่อมโศกเศร้า

เหงาหม่นหมองและมองหา

ความอบอุ่นความสุขอยู่เรื่อยมา

จนลืมคิดไปว่ามีความทุกข์

ได้แต่ภาวนาไม่ให้น้ำท่วม

ณ  บริเวณพื้นที่อยู่อาศัย

เมื่อเช้าซื้อดอกไม้

แม่ค้าถาม  คิดว่าน้ำจะท่วมมาถึงอโศกมั้ยคะ

ข้าพเจ้ายิ้มตอบ

และบอกว่า

คงจะไม่

ความอบอุ่นและที่พึ่งของคนเรานั้นไม่เหมือนกัน

แต่ตามธรรมชาติเราล้วนมีกรรมเป็นที่พึ่ง

ดังบทพิจารณาสังขารว่า

กมฺมปฏิสรณา

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย

ที่พึ่งอาศัยนี้หมายเอากรรมดีเป็นที่พึ่ง

ข้าพเจ้านึกถึงความกลัวเมื่อครั้งนานมาแล้ว

ข้าพเจ้านึกถึงว่า

ตัวเองนั้นผ่านความกลัวมาได้อย่างไร

ขั้นต้นข้าพเจ้าหมายเอาพระพุทธเจ้า  พระธรรม  พระสงฆ์  เป็นที่พึ่ง  คิดถึงพุทธคุณ  ธรรมคุณ  สังฆคุณ  ก็หายกลัวได้

หากยังไม่หาย

ก็พิจารณาถึงความตาย  ว่าเราล้วนต้องตาย

ได้ทำความดีมากี่มากน้อย  เมื่อพิจารณาถึงความดีว่าได้กระทำมาแล้วไม่มีที่ขัดใจ  พร้อมตายได้  ความกลัวก็หายไป

เพราะอย่างดีก็แค่ตาย  พร้อมตายเมื่อไหร่ก็หายกลัวได้เมื่อนั้น

หากพิจารณาแล้วยังไม่หายกลัว  ก็พิจารณาดูที่ความกลัวนั้น  ทวนกระแสเข้าหาเหตุแห่งความกลัว  ถึงที่สุดแล้วก็หายได้

น้ำท่วมนี่ปัญหาเยอะแยะ

ทั้งปัญหาส่วนตัว  ส่วนรวม  ปัญหาจุกจิก

ปัญหาของเรา  ปัญหาที่คนอื่นนำมาให้

น้ำยังไม่ท่วมก็เป็นปัญหา

ท่วมขึ้นมาก็เป็นปัญหา

ข้าพเจ้านึกไปถึงครั้งพระพุทธเจ้าแสดงปาฏิหาริย์

ทรมานอุรุเวลกัสสปะ

(ในตำรานั้นว่าทรงแสดงปาฏิหาริย์ถึง  สามพันห้าร้อย  กว่าจะทำให้อุรุเวลกัสสปะนอบน้อมได้)

มีอยู่ปาฏิหาริย์หนึ่งคือตอนน้ำท่วม

พระพุทธองค์จงกรมอยู่น้ำไม่ท่วมบริเวณนั้นเลย

มีนักประหลาดขี้เท่อหลายคนให้ความเห็นไปต่าง ๆ  นานา

ว่าพระพุทธเจ้าอยู่เรือบ้างหละ  อยู่ที่สูงน้ำท่วมไม่ถึงบ้างหละ

โดยพยายามจะตัดส่วนปาฏิหาริย์ออกเพื่อให้เข้ากับชุดความคิดของตนและความเชื่อของนุษย์ในปัจจุบันสมัยบางส่วน

ทั้งที่พระพุทธเจ้านั้นอย่าว่าแต่ปาฏิหาริย์แค่นี้เลย

มากกว่านี้ก็ยังได้

เราต้องนึกถึงคนที่บำเพ็ญบารมีมายี่สิบอสงไขยแสนมหากัป

นับเอาแต่ได้พยากรณ์ก็สี่อสงไขยแสนมหากัป

ยอมเสียสละทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตตัวเอง

จะแสดงปาฏิหาริย์ได้ในชาติสุดท้ายจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

เพราะแม้กระทั่งชาติก่อน ๆ  ก็เคยแสดงได้มาแล้ว

มากบ้างน้อยบ้างตามกำลัง

Arty House

7  11  2554