ธรรมดาโลกมีโศกเศร้า

กลับบ้านที่อุดรธานีเมื่อหลายวันที่ผ่านมา

ที่รัฐบาลประกาศหยุด

เพราะคาดว่าน้ำจะท่วม

กลับมาแล้วก็ยังไม่ท่วม

แต่ใกล้จะท่วม

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

อย่างนี้ ทำไมรัฐบาลไม่ประกาศให้มันเสร็จเสียทีเดียว

ว่ามันจะท่วมจริง ๆ นะ หยุดกี่วันก็ว่ากันไป

ไม่ใช่มาบอกให้คนเขาเข้า ๆ ออก ๆ ยึก ๆ ยัก ๆ


ทั้งที่กาลเวลาได้เดินทางมาสู่ความศิวิไลซ์อย่างมากแล้ว

ก็ไม่คาดคิดว่า

จะเกิดเรื่องโง่ ๆ ดักดาน อย่างนี้ขึ้นอีกในสังคมไทย

ไล่มาตั้งแต่เรื่องการเมืองนั่นเลยทีเดียว

ประเทศนี้นี่มันช่างหาความสงบสุขได้ยากนัก


กลับมาเปิดคลินิก

ก็ยังมีคนมาทำฟัน

เพราะเป็นคนไข้เก่าแก่

และไม่อยากไปทำที่อื่น

ขนาดตอนปิดร้านก็มีคนไข้โทรไปหาถามว่าเปิดหรือเปล่า

บอกว่าปิด

น้ำไม่ท่วมเราแต่ท่วมเขาเขาก็มาไม่ได้

แต่ก็เปิดไว้ให้เผื่อมีใครฉุกเฉิน


เห็นข่าวว่าเลือดขาดแคลน

ก็ว่าจะไปบริจาคเลือดเสียหน่อย

ครั้งล่าสุดที่จำได้

เป็นครั้งแรกด้วย

ที่บริจาคเลือด

ก็นานมากแล้ว

เกือบสิบปี


เดี๋ยวนี้ที่กรุงเทพฯ ย่านอโศก

ก็มีน้ำขายแล้ว

หลังจากที่แผงร้างมานาน

ที่เซเว่นฯ

แต่โลตัสยังว่างเปล่า

สะท้อนให้เห็นศักยภาพของการดำเนินงานได้เป็นอย่างดี


ไปกินข้าวที่ Terminal 21

ไปบ่อยเหมือนกัน

เพราะใกล้บ้าน

และไม่รู้จะไปหากินที่ไหน

แถวนี้มันไม่ค่อยมีร้านอาหารให้กิน

ถึงมีก็แพง

ที่ Terminal ยังดีหน่อยมีศูนย์อาหาร

อาหารไม่แพงมาก

แต่ก็ไม่ถูก

พอจะกล้ำกลืนได้บ้าง


ก็ไม่รู้ว่าน้ำจะท่วมหรือเปล่า

เมื่อครั้งกลับบ้าน ไปวัดป่านาคำน้อย

ถามพระอาจารย์

ท่านบอกไม่น่าท่วม แต่ก็ไม่แน่

ไปหนองคายด้วย

ได้หลวงพ่อพระใสจำลอง มาบูชา 1 องค์

ใสมาก



Arty House
03/11/2554