กาล

ข้าพเจ้าเคยอ้างไว้

ในหนังสือ "แสงทอง"

ซึ่งเป็นหนังสือธรรมะที่ข้าพเจ้าเขียนขึ้นมาเอง

เกี่ยวกับเรื่องการพูด

พระพุทธเจ้าทรงสอนอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ตถาคต... ย่อมรู้วาจาที่



ไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น 



อนึ่งตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง ที่แท้ แต่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่
ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น 



อนึ่ง ตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง วาจาที่แท้ และประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ในข้อนั้น ตถาคตย่อมรู้กาลที่จะพยากรณ์วาจานั้น 



ตถาคตย่อมรู้วาจาที่ไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น

ตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง ที่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น



อนึ่ง ตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง ที่แท้ และประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ในข้อนั้น ตถาคตย่อมรู้กาลที่จะพยากรณ์วาจานั้น

ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะตถาคตมีความเอ็นดูในสัตว์ทั้งหลาย"

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องพิจารณา

เพราะบางครั้ง คำพูดที่เป็นความจริง เป็นประโยชน์ แต่ผู้อื่นไม่ชอบใจ ก็ต้องรู้กาลเวลาที่จะพูด

แม้คำพูดนั้น จริง เป็นประโยชน์ ผู้คนชอบใจ ก็ต้องรู้กาลที่จะพูดเหมือนกัน

กาล เป็นสิ่งสำคัญในการพูด

หลวงปู่มั่น ได้ให้ข้อคิดเกี่ยวกับการตำหนิผู้อื่นว่า

"การตำหนิติเตียนผู้อื่นนั้น ถึงเขาจะผิดจริง ก็เป็นการก่อกวนจิตใจตนเองให้ขุ่นมัวไปด้วย ความเดือดร้อนวุ่นวายใจที่คิดตำหนิผู้อื่นจนอยู่ไม่เป็นสุขนั้น นักปราชญ์ถือเป็นความผิดและบาปกรรม ไม่มีดีเลย

จะเป็นโทษให้ท่านได้สิ่งไม่พึงปรารถนาทรมานอย่างไม่คาดฝัน การกล่าวโทษผู้อื่นโดยขาดการไตร่ตรอง เป็นการสั่งสมโทษและบาปใส่ตนให้ได้รับความทุกข์ จึงควรสลดสังเวชต่อความผิดของตน งดความเห็นที่เป็นบาปภัยแก่ตนเสีย

ความทุกข์เป็นของน่าเกลียดน่ากลัว แต่สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ทำไมพอใจสร้างขึ้นเอง"

ข้อความนี้อยู่ที่ปากกาข้าพเจ้าเอง ได้มาจากวัดป่านาคำน้อย

พระท่านให้มา เป็นปากกาที่มีแผ่นคำสอนม้วนอยู่

สามารถดึงออกมาอ่านได้

ความจริงได้ศึกษาธรรมข้อนี้ก่อนหน้าที่จะได้ปากกามาแล้ว

ข้าพเจ้าใช้คำว่า "ข้าพเจ้า" เพราะคำว่าข้าพเจ้า

มาจากคำว่า ข้าพระพุทธเจ้า

หมายความว่า เป็น ข้า ของ พระพุทธเจ้า

ข้าพเจ้าเป็นข้าในพระพุทธเจ้า ก็ย่อมต้องปฏิบัติตามคำสอน

หลวงปู่มั่นเป็นองค์ปฐมแห่งครูบาอาจารย์ข้าพเจ้าในปัจจุบันสมัย

ข้าพเจ้าก็ต้องเชื่อฟัง

เพราะนั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง สมควรเชื่อ และข้าพเจ้าได้พิจารณารอบคอบ กอปรทั้งปฏิบัติจนเห็นผลมาแล้ว

ข้าพเจ้าจึงยืนยันสิ่งที่ข้าพเจ้าเชื่อ

ปฏิบัติตามความเชื่อและสติปัญญาของข้าพเจ้าเอง

แม้ผู้ใดจะบริภาษข้าพเจ้าเสียอย่างไรก็ตาม

ธัชชัย ธัญญาวัลย

๕ ตุลาคม ๒๕๕๔