สมัยข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น
ข้าพเจ้าเป็นโรคบ้าที่จะทำนั่นนู่นนี่
เพราะดันไปอ่านประวัตินักวิทยาศาสตร์ของโลกมากเกินไป
ความจริงสมัยก่อน
ข้าพเจ้าก็เคยมีความสงสัยว่า
มีแต่ระดับโลกเท่านั้นหรือที่มีนักวิทยาศาสตร์
ประเทศไทยมีนักวิทยาศาสตร์บ้างหรือไม่
โดยไม่รู้ว่า
แท้แล้ว
ประเทศของเราเป็นประเทศด้อยพัฒนา
เป็นประเทศโลกที่สามในสายตาต่างชาติ
วันสุนทรภู่ จะมีประกวดนั่นนู่นนี่ทุกปี
ข้าพเจ้าก็ประกวดกับเขาเสียทุกอย่าง
ประกวดโดยใช้ความรู้สึกและความคิดตัวเอง
ปราศจากการไปค้นคว้าหาข้อมูล ( สมัยนั้นยังไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้ )
ปราศจากการไปศึกษาว่า
สิ่งที่ประกวดนั้นมันต้องเป็นอย่างไร
อย่างข้าพเจ้าเขียนกลอนประกวด
ก็ไม่เคยไปศึกษาว่ากลอนประกวดนั้นเขาต้องแต่งกันอย่างไร
แค่รู้สึกว่า อยากจะแต่งอย่างนี้
เท่าที่มีความรู้ ( นิด ๆ หน่อย ๆ )
ทำให้กลอนของข้าพเจ้า
ไม่เคยได้รับรางวัลในวันสุนทรภู่เลย
พักหลัง ๆ ข้าพเจ้าไม่ประกวด
เพราะคิดว่า ข้าพเจ้ายังทำได้ไม่ดี
มีคนทำได้ดีกว่าข้าพเจ้าแน่ ๆ
ข้าพเจ้าเคยประกวดวาดภาพในวรรณคดี
ข้าพเจ้าไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องทัศนศิลป์
หรือจิตรกรรม หรือใด ๆ เกี่ยวกับศิลปะแม้แต่น้อย
ข้าพเจ้าวาดเพราะอยากวาด
ข้าพเจ้าวาดม้านิลมังกร
และก็เป็นม้านิลมังกรตัวเดียวโดด ๆ
ไม่มีสุดสาครขี่บนหลัง
และตอนนั้นข้าพเจ้าก็วาดน้ำทะเลไม่ทัน
ความจริงคือ ข้าพเจ้าวาดไม่เป็น
วาดเป็นแต่ม้านิลมังกร
นำ้ทะเลจึงถูกตวัดสีฟ้าลงไปอย่างเสียมิได้
และม้านิลมังกรนี้
ข้าพเจ้าฝึกวาดอยู่ไม่กี่วันก่อนประกวด
ฝึกเอาตามแบบในหนังสือเรียนชั้นประถม
ข้าพเจ้าวาดรูปเหมือนเด็กออทิสติก
คือไม่วาดโครงสร้าง
แต่ค่อย ๆ วาดทีละส่วน ๆ
จนมันต่อกันออกมาเป็นภาพ
ผลการประกวดคือ ข้าพเจ้าได้รางวัลที่สอง
ภาพที่ได้ที่หนึ่งคือภาพผีเสื้อสมุทร
ซึ่งเป็นฝีมือของพี่คนที่วาดภาพเก่งที่สุดในโรงเรียน
แต่ละภาพในขณะนั้น
เรียกว่า ยังห่างไกลจาก ศิลปะ เป็นอย่างมาก
เป็นเพียงแค่ การลอกเลียน เท่านั้น
แต่ก็นั่นแหละ
เราจะไปหวังอะไรมาก
เพราะขนาดคนสอนวิชาศิลปะ เข้าใจศิลปะจริง ๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้
และครูศิลปะในประเทศนี้
มีจริง ๆ กี่คนกัน
ข้าพเจ้าเคยประกวดอ่านทำนองเสนาะ
เป็นการประกวดประเภทเดียวที่ได้รางวัลชนะเลิศ
ข้าพเจ้าฝึกจากความทรงจำ
ความทรงจำสมัยเรียนประถมที่ครูชั้น ป. ๔ ของข้าพเจ้า
เปิดเทปการอ่านทำนองเสนาะให้ฟัง
รวมทั้งเทปการขับเสภา
และการขับเสภาในละครจักร ๆ วงศ์ ๆ 555
ข้าพเจ้าจดจำเสียงนั้นได้
และฝึกฝนเอง
และที่ข้าพเจ้าได้รางวัลชนะเลิศ
ก็คงเป็นเพราะ
ไม่มีใครทำได้ดีไปกว่านั้นแล้ว
ไม่ได้เป็นเพราะข้าพเจ้าทำได้ดีเลิศโดยตัวเองแต่อย่างใด
และข้าพเจ้าก็ไม่รู้ว่า
คนอื่น
เขาฝึกอ่านทำนองเสนาะกันอย่างไร
ความจริงข้าพเจ้ายังเคยประกวดอะไรหลาย ๆ อย่างอีกมาก
เมื่อสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น
ชั้นประถม
และชั้นมธยมปลาย
และแม้กระทั่งเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว
มันเป็นความบ้าอย่างหนึ่งของชีวิต
ธัชชัย ธัญญาวัลย
12 03 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น