คืนวันเสาร์ไปขับรถเล่น
ความจริงคืนวันเสาร์เป็นค่ำคืนที่สบาย ๆ
ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
หากไม่ใช่เพราะข้าพเจ้าหลงลืมอะไรบางอย่าง
ลืมไปว่ามีม็อบเสื้อแดง
และมีม็อบเสื้อเหลือง
ขับรถไปทางผ่านฟ้า
ติดแหง็กกันเป็นชาติ
หลบหลีกไปทางนู้นทางนี้
ก็ไม่วายไปเจอม็อบ
ในที่สุด
ข้าพเจ้าขับรถอีท่าไหนไม่รู้
เข้าไปในลานจอดรถของม็อบเสื้อแดงเสียอย่างนั้น
เฮ้อ
แต่ในที่สุดก็วนออกมาได้
และกว่าจะวนออกมาได้ก็กินเวลาไปมากมาย
นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเป็นกลางคืน
และไม่ใช่ว่าไปขับรถเล่น
ก็คงจะเป็นอะไรที่เครียดกันมากพอสมควร
วันถัดมาไปศรีราชา
ตอนบ่าย ๆ
ฝนตก
เป็นฝนที่ตกแรงมาก
แรงจนกระทั่งชะล้างเอารถที่ไม่ได้ล้างของข้าพเจ้า
กลายเป็นรถสะอาดเอี่ยม
ดีเหมือนกัน
การขับรถท่ามกลางฝนตกมีอันตรายสองข้อ
ที่ข้าพเจ้าคิดออก
คือ หนึ่ง มองไม่เห็นทาง
สอง คันหน้าเบรก
เรื่องถนนลื่นในกรณีที่ฝนตกแรงมาก ๆ มันจะไม่ค่อยลื่น
ถนนที่ลื่นส่วนมากมันจะเป็นในภาวะฝนตกนิด ๆ
พอให้ดินมันมาติดรอยดอกยาง
รถมันก็จะไม่เกาะถนน
และจะลื่นในที่สุด
อันนี้พูดในภาวะถนนราดยาง
ไม่เกี่ยวกับถนนอื่น
ความจริงบริเวณที่ฝนตกตรงมอเตอร์เวย์เป็นจุดที่ฝนตกทุกครั้งที่ข้าพเจ้าขับรถผ่าน
จนอยากจะให้ไปทำวิจัยกันว่า
จุดนั้นเป็นจุดที่ฝนตกบ่อยที่สุดในประเทศไทยหรือเปล่า
แต่จากความรู้ตอนเป็นเด็ก ๆ
จังหวัดที่ฝนตกมากที่สุดคือ ระนอง
หรือว่าความจริงมันคือ จังหวัดที่มีปริมาณน้ำฝนมากที่สุดหรือเปล่า
ถ้าจำผิดก็ขออภัย
กลับมาที่ม็อบ
ความจริงแค่ข้าพเจ้าคนเดียวก็แย่พอสำหรับการติดม็อบ
นึกไปถึงประเทศชาติ
ถึงว่า
มันไม่ไปไหนสักที
เพราะมันติดม็อบนี่เอง
เฮ้อ
ไม่อยากจะยุ่งกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่
แต่บังเอิญมันมาเกี่ยวข้องกับชีวิต
ช่วงนี้ในเฟซบุคมีเพื่อนอัพรูปแห่งความหลังกันมากมาย
บางครั้ง
คนเราก็ผ่านอะไรมามาก
เจออะไรมามาก
บางครั้ง
คนที่ไม่คิดว่าชีวิตตัวเองจะต้องเดินทางไปเช่นนั้นก็กลับต้องไปเช่นนั้น
เมื่อเวลาที่เราเป็นเด็ก
เราไม่อาจจะรู้หรอกว่า
เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้วชีวิตเราจะเป็นยังไง
บางคน
ก็ถูกสิ่งแวดล้อมเปลี่ยนไปเป็นอีกคนจนแทบจะจำไม่ได้
บางคน
ก็หายไปจากโลกของคนอื่น
บางคน
ก็อยู่ในโลกของตัวเอง
บางคนก็อาจจะเหมือนเดิมแต่ไม่เหมือนเดิม
เราไม่อาจจะย้อนกลับไปวันวาน
หรือถ้าเราย้อนกลับไปวันวานได้
เราอาจจะไม่เห็นแสงอาทิตย์แสงเดิมที่เคยเห็น
อาจจะไม่เห็นเงาของต้นไม้ต้นเดิม
อาจจะไม่เห็นคนคนเดิมที่เราได้รู้จัก
ทุกทุกคนล้วนก้าวเดิน
เดินไปเรื่อย ๆ
บางคนเดินออกจากบ้าน
แต่แล้วสักวันหนึ่ง
เราคงต้องกลับบ้าน
นอกจากว่าเรากำลังหลงทาง
ไปติดอยู่ในอะไรสักอย่าง
ธัชชัย ธัญญาวัลย
14 03 2554
ห้าโมงเย็น สิบห้านาที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น