หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

ความจริงข้าพเจ้ายังไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ข้าพเจ้าต้องลาออกจากราชการในช่วงนี้

เหตุอันเนื่องมาแต่ยังไม่มีเวลามากเพียงพอ

ที่จะพิมพ์พรมความรู้สึกทั้งหมดออกมา

ข้าพเจ้าพูดได้ในขณะนี้เพียงแต่ว่า

นี่คือการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดของข้าพเจ้าอีกครั้งหนึ่ง

และอาจจะเป็นเพียงครั้งเดียว

นับตั้งแต่วันที่ข้าพเจ้าตัดสินใจผิดพลาดต่อความรู้สึก

ของตัวเอง

กับการเลือกเรียนสายวิทยาศาสตร์

ความอ้างว้างและโดดเดี่ยวจากความสุขได้สิงสถิตอยู่ในหัวใจของข้าพเจ้าเรื่อยมา

ข้าพเจ้าใฝ่ฝันถึงการได้ดำเนินชีวิตไปท่ามกลางความสงบสุขของสายลมและท้องฟ้า

แต่มันมิได้เกิดขึ้นเลยนับตั้งแต่ข้าพเจ้าตัดสินใจเลือกเช่นนั้น

ชีวิตและความรู้สึกของข้าพเจ้าตอนนี้ตกต่ำยิ่งกว่าชีวิตและความรู้สึกของพันเอกออเรลิยาโน บูเอนดิยา ในช่วงที่เขาตกต่ำที่สุดในชีวิตเสียอีก

ข้าพเจ้าแทบไม่อยากทำอะไรในการงานหน้าที่ นอกจากเดินไปเดินมา

ข้าพเจ้าอยากนอนอยู่บ้านและอ่านหนังสือ

ข้าพเจ้าอยากไปทำงานให้สายที่สุดเท่าที่จะทำได้

ข้าพเจ้าอยากจะทำงานให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

นับแต่วันนี้จนกระทั่งถึงวันที่ข้าพเจ้าจะต้องจากไป

จะไม่มีใครที่ที่ทำงานเห็นข้าพเจ้าในตอนเช้าก่อนแปดโมงอีกแล้ว

และจะไม่มีใครเห็นข้าพเจ้าในตอนค่ำหลังเลิกงานที่โต๊ะทำงานเปล่าเปลี่ยวอันได้มาโดยบังเอิญของข้าพเจ้าอีก

ข้าพเจ้าจะกลายเป็นมนุษย์ที่โศกเศร้าที่สุดในโลก

และไม่ประพฤติตนเช่นเดิมจนกว่าวันสุดท้ายของชีวิตข้าราชการจะมาถึง

เพื่อสำแดงลักษณาการอารยะขัดขืนต่อการที่โรงพยาบาลปฏิบัติกับข้าพเจ้าอย่างบุคคลผู้ไร้เกียรติภูมิและความสามารถอันข้าพเจ้าพึงมี

เพื่อจารึกลงบนแผ่นดินเกิดของข้าพเจ้าเองและฝังมันไว้ตราบนาน

เพื่อตอบโต้แด่บุคคลผู้มาจากแผ่นดินอื่นแต่มีกลับมีอำนาจขับไล่ผู้เป็นลูกหลานโดยกำเนิดแท้จริงของแผ่นดินนั้น


แล้วข้าพเจ้าจะหายไปจากตำนานชั่วนิรันดร์ ดังแผ่นดินมาคอนโด เมื่อ ออเรลิยาโน คนสุดท้ายถอดรหัสเสร็จสิ้น

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

31/03/2553