รอยเท้าของกาลเวลา

ขออภัยท่านทั้งหลายที่ผมหายตัวไปนานแสนนาน

เหตุก็อันเนื่องมาแต่การประชุมหลายงานในเดือนนี้

ทำให้ผมแทบจะไม่ได้อยู่บ้าน

แท้จริงคือ แทบจะไม่ค่อยได้ทำฟัน ที่ โรงพยาบาลเลยก็ว่าได้

ความจริงมีเรื่องหลายเรื่องที่ต้องเล่า

แต่ก็คือความจริงอีกนั่นแหละว่า

เวลาอันหาไม่ค่อยจะได้ของผมได้ทำให้มันกลายเป็นอากาศธาตุไป

เมื่อวานเพิ่งไปวัดป่าบ้านตาดมา

วัดเปลี่ยนไปไม่มาก

แต่หลวงตาดูชราลงไปมาก

ว่ากันตามแต่สังขาร

เดี๋ยวนี้หลวงตาไม่ค่อยเทศน์หลังฉัน

เพราะเหตุแห่งสังขาร

แท้แล้วขนาดตัวเราเองอายุยังไม่ถึงเลขเก้านำหน้าอย่างท่าน

ก็เหนื่อยเหลือเกิน เกินกว่าจะพูดหรือทำอะไร

บางครั้งก็อยากพักผ่อนบ้างอะไรบ้าง


****************

เป็นความจริงว่า

การแสดงก็คือการแสดง

ภาพที่เห็นกับความเป็นจริงนั้นต่างกันลิบลับ

อย่างไร เมื่อเราได้ทดลองด้วยตัวของเรา

หรือเมื่อเราเผชิญหน้ากับสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวของเรา

เราไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่า

นั่นคือความหลอกลวงที่ทับซ้อนความหลอกลวงเข้าไปอีก


*****************


กาลเวลาล่วงผ่านไปหลายวัน

นับแต่เดินออกจากร้านหนังสือ

และนับแต่เปิดหนังสือหน้าแรก

ก็ยังอ่าน "หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว" ไม่จบ

ทั้งนี้เพราะความขี้เกียจโดยแท้

หรืออาจจะเป็นเพราะความโดดเดี่ยว ???

ในเมื่อเราทุกคนต่างโดดเดี่ยว

มันเป็นความจริงอย่างนั้นหรือไม่

หรือว่าเราถูกความโดดเดี่ยวหลอกลวงว่า

เราโดดเดี่ยว


******************


ผ่านไปทางความรู้สึก

เมื่อเราได้พบเจอกับบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่เคยพบ

เราก็ต้องตื่นเต้น

และอยากรู้จักมันให้มาก ๆ หากนั่นคือสิ่งที่เราอยากรู้จัก

ดินแดนลึกลับที่เราไม่เคยสัมผัส และเดินผ่าน

ดินแดนลึกลับที่เราเคยเห็นแต่ภาพจำลอง

ที่มีเพียงรูปและเสียง ไร้ กลิ่นและรส

เรามีความทะยานอยากที่จะไปสู่ดินแดนนั้นมากเพียงไร

เมื่อเราผ่านเข้าไปแล้ว

เราอยากออกมาจากที่นั่นมากเพียงไร

เราหมดอาลัยตายอยากกับมันมากเพียงไร

ดินแดนที่เราไม่รู้จัก หากเราได้ไปรู้จัก ได้เข้าไปอยู่ ได้ใช้ชีวิต

ได้หัวเราะร่าเริงและโศกเศร้า

ได้เหน็ดเหนื่อยหรือมีความสุข

ก็เป็นเพียงแต่การเปลี่ยนผ่านของกาลเวลา

เท่านั้นเองหรือเปล่า

******************

ธัชชัย ธัญญาวัลย

28 มีนาคม 2553