ข้าพเจ้าห่างหายไปจากบล็อกนานมากกก
นับเวลาก็น่าจะเดือนกับอีกสองวัน
เพราะดูครั้งล่าสุด เห็นลงวันที่ 20 มีนาคม 2558
ที่หายไปไม่ใช่อะไร
ข้าพเจ้ามีธุระหลายอย่างที่ต้องจัดการ
และไม่ค่อยมีเวลาว่างมาอัพเดทมากนัก
วันไหนพอมีเวลาว่างก็ต้องไปจัดการเรื่องต่าง ๆ เสีย
กอปรกับหน้าที่การงานก็มีงานเพิ่มขึ้นมาก
ทั้งงานที่ทำประจำ งานหนังสือ หรืองานจิปาถะอื่น ๆ
เมื่อวานก็เพิ่งจัดการส่งหนังสือที่มีนักอ่านสั่งทางออนไลน์มา
กลางเดือนไม่ว่างเลย เพราะไปวัดตามประเพณีของชีวิต
มีเรื่องมากมายที่จะเล่า
ความจริงข้าพเจ้าก็เล่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ประกอบภาพแล้ว
ใน IG หรือไม่ก็ FB
เดี๋ยวนี้ข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยได้โพสต์เรื่องส่วนตัวในเฟสบุ๊ค
เพราะเกรงใจคนอื่นที่เป็นเพื่อนกันในเฟสฯ ที่จะต้องเห็นเรื่องของเรา
หรือเรื่องที่เขาไม่สนใจ
บางเรื่องก็แชร์แล้วก็ล็อคเอาไว้ให้ดูได้เฉพาะตนเองเท่านั้น
ส่วนมากในเฟสฯ ก็จะอาศัยโพสต์เฉพาะเรื่องที่ค่อนข้างเป็นกลาง ๆ
หรือเป็นอะไรที่บอกกล่าวโดยทั่วไปมากกว่า
ไม่ได้เป็นอะไรที่ส่วนตัวอีกต่อไป
พอดีข้าพเจ้าเพิ่งนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
เกี่ยวกับเรื่อง ทรพี
คือสมัย ป. หก เนี่ย ข้าพเจ้าได้เรียนเรื่องทรพี
ซึ่งเป็นที่มาของคำว่า ลูกทรพี นั่นแหละ
เป็นนักเรียนรุ่นสุดท้าย
ที่ได้เรียนหนังสือชุด มานี มานะ อย่างเป็นทางการ
เพราะถัดจากรุ่นข้าพเจ้าแล้ว เขาก็เปลี่ยนหลักสูตร
ไม่ใช่เรื่องอะไร
คือ ทรพี เนี่ยนอกจากฆ่าพ่อแล้ว ยังไม่รู้คุณเทวดาที่ปกปักรักษาตัวเองอยู่
คิดว่าตัวเองเก่งอยู่คนเดียว ดีคนเดียว ประเมินผู้อื่นไว้ต่ำหมด
จึงเป็นเหตุให้ต้องตายไปในที่สุด
เรื่องเทวดาหรือบุญกุศลนี่เป็นเรื่องสำคัญเหมือนกัน
สมัยก่อนข้าพเจ้าชอบเดาข้อสอบถูกบ่อย ๆ
เพราะรู้วิธีดึงเอาบุญกุศลมาใช้
รวมทั้งเรื่องการทำอะไรให้ประสบความสำเร็จ
ก็อาศัยบุญกุศลเป็นสำคัญ
เรื่องบุญกุศลนี้จะว่าเป็นเรื่องงมงาย
หรือเป็นเรื่องโชคชะตาก็หาไม่
บัณฑิตผู้ฉลาดย่อมรู้จักการอธิษฐาน
ย่อมรู้จักการเบิกบุญมาใช้ให้เกิดความสวัสดีมงคลแก่ตนได้
แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับบุญกับบาปที่เคยทำไว้ด้วย
ว่ามีมากน้อยเพียงพอจะสำเร็จหรือไม่ระดับใด
มีกรณีหนึ่งเรื่องใกล้ตัวนี่เอง
ลูกสาวของอาจารย์ท่านหนึ่ง
ใช้วิธีดึงกุศลมาใช้จนสามารถสอบผ่านอะไร ๆ ได้ทั้งหมด
อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้
เพราะการสอบนั้นบางครั้งอาศัยว่า เดา ล้วน ๆ ก็มี
และนอกจากนี้ ก็ยังมีอาศัยบุญของแม่เกื้อหนุน
คือให้แม่ช่วยเหลืออีกด้วย
ซึ่งข้าพเจ้าพิจารณาดู ก็ไม่ใช่เรื่องขี้เกียจหรือผิดอะไร
เพราะบุญที่เอาใช้ก็เป็นบุญของเขาเอง
บุญของแม่ที่ช่วยเหลือ ก็คือมีกรรมสัมพันธ์กัน จึงช่วยเหลือกันได้
ซึ่งเรื่องเหล่านี้ ล้วนเป็นเรื่องของ กรรม หรือ การกระทำทั้งสิ้น
จะว่าเป็นเรื่องเหนือจริง หรืออะไรไม่ได้เลย
หากไม่เคยทำบุญ สั่งสมบุญเอาไว้ด้วยตัวเอง ก็คงทำอย่างนั้นไม่ได้
ดังนั้นคนที่ทำได้ ก็คืออาศัยตัวเองนั่นแหละ อาศัยการกระทำของตัวเอง
ไม่ใช่เรื่องโชคชะตาอะไรทั้งสิ้น
เพราะถ้าจะว่าโดยความจริงแล้ว โชตชะตา ก็คือ กรรม หรือการกระทำของเรานั่นเอง
ทั้งที่เป็นในปัจจุบัน และเป็นมาในอดีต
มีบุญก็เหมือนมีเงิน ใช้จ่ายทำอะไรก็ได้ เหมือนแก้วสารพัดนึก ว่างั้นเถอะ
แถมใช้ช่วยผู้อื่นก็ได้ หากมีกรรมสัมพันธ์กัน
อันนี้เป็นเรื่อง กรรม คือ การกระทำล้วน ๆ
ทั้งเรื่องเทวดาที่มาช่วยเหลือ ก็เรื่องกรรมอีก เพราะเทวดาที่ช่วยเหลือใครได้
ก็ย่อมหมายความว่า เคยช่วยเหลือกันมาก่อน มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันมาก่อน
ไม่ใช่อยู่ดี ๆ จะขอร้องคนนั้นคนนี้มาช่วย เพราะหากไม่ได้มีคุณงามความดีด้วยกัน
ก็ช่วยอะไรกันไม่ได้
เรื่องการเบิกบุญมาใช้นี้ ข้าพเจ้าคุ้นเคยตั้งแต่เด็ก
เคยทำเคยใช้มาแล้ว ด้วยตัวเอง รู้แจ้งเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
จึงกล้าพูด
แต่ตอนนี้หมดเวลาแล้ว
เดี๋ยวจะมาพูดต่อทีหลัง
เอวังเท่านี้ก่อน
22 04 2558
