พูดถึงเรื่องไปเชียงใหม่ครั้งล่าสุด
เมื่อวันที่ 12 มกราคม 2558 ที่ผ่านมา
เป็นอะไรที่ไม่คาดฝัน และไม่เคยคาดคิด
เรื่องเริ่มต้นที่ว่า
ข้าพเจ้าต้องไปทำธุระอันเนื่องมาแต่การงาน
ก็ไปแบบ ไปเช้าเย็นกลับ
ความจริงก็ไม่เช้าอะไรนักหรอก
แต่ก็ถือว่าเช้า
และเย็นก็คือดึก
สาเหตุที่ต้องดึกเพราะว่า
เที่ยวบินเที่ยวค่ำ ๆ มันแพง
ก็เลยบินรอบสุดท้ายของวัน
คือประมาณ ห้าทุ่มสิบนาที
มาถึงกรุงเทพฯ ( ดอนเมือง ) ก็ประมาณเที่ยงคืน
ตอนแรกคิดว่าจะนั่งแท็กซี่ไปดอนเมือง
แต่เอาเข้าจริง ก็ไปเสิร์จดูในกูเกิ้ล
ก็พบว่า
ค่าที่จอดรถประมาณ 250 บาท
จึงตัดสินใจเอารถไปจอดที่อาคารจอดรถ
ขากลับก็จะได้ขับรถกลับมาเลย
จากสาธุประดิษฐ์ไปดอนเมืองนั้นง่ายดายมาก ๆ
เพียงแค่ขึ้นทางด่วน ก็ลิ่วฉิวไปถึงอาคารที่จอดรถเลย
ใช้เวลาประมาณ ๓๐ นาที รถไม่ติด แต่ช่วงก่อนถึงอนุสาวรีย์
รถเยอะหน่อย
ไปถึงเร็วกว่าที่กำหนดนานพอสมควร
นึกอยากกินข้าว
ก็เลยขึ้นไปกินร้านแห่งหนึ่ง
แพงระยับ
วันหลังจะไม่ไปกินมันแล้ว T_T
( ก็เลยแทนที่จะเบิกเฉพาะค่าเครื่องบิน
จากต้นสังกัด ก็เลยเบิกค่าอาหารไปด้วยซะเลย
555 )
เที่ยวบินของแอร์เอเชีย ชิล ๆ
ข้าพเจ้าไม่ต้องไปเช็คอินที่เคาน์เตอร์
เพราะเช็คออนไลน์มาแล้วเรียบร้อย
สัมภาระก็ไม่มีห่าอะไร
นอกจากกระเป๋าสะพายใบเดียว
ไม่ต้องโหลดใด ๆ ทั้งสิ้น
ถึงเวลาก็เข้าเกทได้เลย
การได้เจอแอร์สวย ๆ นับว่าเป็นความโชคดี
แต่ข้าพเจ้าไม่ใช่คนโชคดีอะไรนัก
ได้เจอแอร์หน้าตาธรรมดา ๆ แต่ใส่นาฬิกาสวย ๆ
ก็โอเค
5555
นาฬิกาของเธอสวยมาก จนอยากเอ่ยปากชมว่า
นาฬิกาสวยจังเลยนะครับ
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หุหุ
เครื่องบินลงจอด ข้าพเจ้าก็เรียกแท็กซี่
ไปทำธุระที่ต้องทำ
เสร็จประมาณบ่ายสามกว่า ๆ
จองเครื่องกลับเที่ยวห้าทุ่มสิบอย่างที่กล่าว
ไม่รู้จะไปทางไหนดี
หนังสือที่พกติดตัวไปสองเล่ม
ก็อ่านจบแล้ว
จะว่าไป ก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าจะไปไหนดีหรอก
แต่กำลังลังเลใจว่า
จะขึ้นดอยสุเทพดีหรือเปล่า
เพราะตอนที่นั่งรอทำธุระและอ่านหนังสืออยู่นั้น
ในใจบอกว่า
ทำธุระเสร็จแล้ว
เราต้องไปดอยสุเทพ
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงคิดอย่างนั้น
และดอยสุเทพนี่ข้าพเจ้าก็ไปมานับครั้งไม่ถ้วน
แต่ในเมื่อหัวใจเรียกร้องว่า จะต้องไป
ก็เลยคิดว่า
จะต้องไป
แต่จะไปยังไง
อีท่าไหน
ก็ยังนึกไม่ออก
เคยเหมารถแดงขึ้นไปคนเดียวรู้สึกว่าแพง
แต่สุดท้าย
ก็ให้พี่เขาไปส่งตรงคิวรถขึ้นดอย
ด้วยราคาแบบธรรมดา
ตอนแรก เขาบอก สี่สิบ
แต่คิดว่า คนน้อย
พอไปถึง บอกห้าสิบ
ก็ให้ห้าสิบ ไม่ได้คิดอะไร
รถแดงแรงฤทธิ์ ( แต่ที่นั่งขึ้นไปไม่ใช่คันนี้ )
สองเล่มนี้ อ่านจบที่เชียงใหม่
เพื่อนร่วมทางมี สามสี่คน
คนหนึ่งเป็นพระ นั่งข้างหน้า
อีกสามคนเป็นพ่อแม่ลูก
พ่อแม่เป็นฝรั่งวัยรุ่น พาลูกตัวน้อยมาเที่ยว
ลูกคงอายุประมาณ สองขวบไม่เกินสามขวบ
ข้าพเจ้าก็นั่งข้างหลังกับฝรั่ง
ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน
ความจริงข้าพเจ้าก็อยากถามเหมือนกัน
แต่คิดไปคิดมา
เราอยู่เฉย ๆ ดีกว่า
แม้ว่าจะขึ้นดอยหลายครั้ง
แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ที่นั่งรถแดงขึ้น
ยังจำความรู้สึกครั้งแรกได้
นั่นคือ เวียนหัว และเหม็นควันรถ
ซึ่งคิดว่า การขึ้นครั้งนี้
ก็คงไม่ต่างกัน
และความจริงก็คือ
ไม่ต่างกันจริง ๆ
555
ขี้เกียจแล้ว
เดี๋ยวมาเล่าต่อ
Arty K
15 01 2558
