ไม่รู้เลยจริง ๆ

ฤกษ์งามยามดี

วันที่  ๑  กันยายน

เริ่มปฏิบัติการส่งต้นฉบับเข้าโรงพิมพ์

คิดว่าเที่ยวนี้

คงทันงานหนังสือเดือนตุลาคม


เป็นการวางแผนอย่างฉุกละหุกเหมือนกัน

ต้นฉบับที่ดูเหมือนน้อยนิด

กลายเป็นต้นฉบับขนาดใหญ่ได้ภายในพริบตา

ถ้าไม่เรียกว่า  เป็นเพราะ  ความรักบันดาล

ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร

5555


นี่ก็เดือนกันยายนแล้วนะ

เวลาผ่านไปราวกับว่า

เรากำลังวิ่งอยู่ริมทะเล

วิ่งไปเรื่อย ๆ  และเรื่อย ๆ

หันหลังกลับอีกที

ก็ไม่รู้แล้ว...

เราวิ่งมาไกลเท่าไหร่


เมื่อคืนฝันว่านั่งเครื่องบิน

และฝันถึงเธอ

เป็นฝันที่สวยงาม

และให้ความรู้สึกราวกับ

เราสามารถจับต้องมันได้

ความจริงจะเรียกว่า

เมื่อคืน  ก็ดูแปลก

เพราะกว่าจะได้นอนก็ตีสามกว่า ๆ  เลยกระมัง

มัวทำนั่นทำนี่อยู่

อนึ่งเมื่อกลางวันก็ออกไปข้างนอกด้วย

ไม่ได้ออกข้างนอกมานานเหมือนกัน

เลยทำให้ตื่นเต้นกับอะไรเก่า ๆ  อยู่บ้าง

ผู้คนในวันอาทิตย์มากมายเหลือเกิน

มากมายจนคิดว่า

นี่คือคนจริง ๆ  หรือเปล่า

หรือเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกลักลอบผลิต

แล้วถูกส่งเข้ามาเพื่อเดินอย่างไร้จุดหมาย

ในตอนบ่ายของวันอาทิตย์


เรื่องสั้นและเรื่องยาวรอให้เขียนต่ออยู่ในเครื่อง

บางที

ก็มีบางช่วงเท่านั้น

ที่สามารถเขียนได้

บางช่วง

ก็เขียนบทกวี

บางช่วง

ก็ชอบที่จะเขียนนิยาย

บางครั้งที่อยากเขียนนิยายแล้วมันไม่อยากเขียน

ก็ต้องเขียนบทกวี


ไม่รู้ว่าต้องรออีกนานเท่าไหร่

กว่าที่เราจะฝึกฝน

การหายตัวทะลุกำแพง

หรือไม่ก็

กระโดดข้ามกำแพง

หรืออีกอย่าง

ขุดดินลงไปข้างล่างเพื่อไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง

มีบางคนก็พูดว่า

ระเบิดกำแพงนั่นเสียเลย

หรือทุบมันเสีย

อะไรอย่างนี้

ไม่รู้เลยจริง ๆ  ว่า

แท้แล้ว

เราอยากอยู่ฝั่งนี้

หรือไปฝั่งโน้นหรือเปล่า

หรือว่า

เราเพียงแค่ต้องการ

ระยะเวลา

ที่จะหักห้ามความเหงาเศร้า

ด้วยการพยายาม

ปีนป่ายกำแพง

เท่านั้นเอง



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑  กันยายน  ๒๕๕๗