เมื่อวานทำงานเสร็จ กลับมาห้อง
แม่โทรมาตอนทุ่มกว่า ๆ
คุยกับแม่
พูดถึงเรื่องความตาย
ก่อนจะวางสาย
และเผลอหลับไปบนโซฟาพักหนึ่ง
ตื่นขึ้น
ในความหลับนั้นมีความฝัน
ในความฝันนั้นมีความทรงจำ
ฝันถึงเธอผู้ซึ่งเป็นสาวน้อยในความคิดถึง
จากหลักฐานความทรงจำ
เธอเคลื่อนไหวไปมา
ข้าพเจ้าบอกว่า
อย่าขยับไปมาสิ มองไม่ชัดเลย
ความจริง
ต้องการดูว่า เธอทำหน้าตาอย่างไร
และในที่สุดเธอก็นิ่งอยู่
ข้าพเจ้ามองเห็นเธอยิ้ม
ส่วนเหตุผลที่เธอยิ้มในความฝันนั้น
ข้าพเจ้าเก็บไว้รับรู้แต่เพียงผู้เดียว
จากนั้นก็ตื่นไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากฉี่เสร็จ
มีความรู้สึกว่า หัวใจแปลก ๆ
เหมือนมีความขาดเขิน
เหมือนแน่น ๆ ด้วยในขณะเดียวกัน
วิงเวียนศีรษะขึ้นมาหน่อยหนึ่ง
รู้โดยความเคยชินว่า
เป็นอาการความดันต่ำ
เอามือยันผนังห้องน้ำไว้ครู่หนึ่ง
จากนั้นรู้ตัวอีกที
ก็คือ ตัวฟุบลง
ในหัวได้ยินเสียงตัวเองร้อง โอ๊ย
และมือก็กดตรงปุ่มกดน้ำ
พอมีสตินิดหน่อยก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำ
เจ็บที่หัวนิด ๆ
และเจ็บที่เข่า
เอามือจับดูไม่มีบาดแผล
ตอนเดินออกมานั้นแทบจะเดินไม่ไหว
แต่ก็รีบเดิน
แล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอน
แปลก
เมื่อนอนไปพักหนึ่ง
ก็นึกขึ้นว่า
เมื่อกี้นี้เราเป็นอะไรไป
เดินไปดูที่ห้องน้ำอีกครั้งหนึ่ง
เห็นฝาชักโครกปิดอยู่
นึกดูแล้ว
น่าจะเป็นอาการคล้าย ๆ เป็นลม
แต่ไม่เชิง
น่าจะหน้ามืดมากกว่า
และที่หมดสติไปก็ไม่รู้ว่านานหรือไม่นาน
แต่ความรู้สึกคือไม่นาน
ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
หมายถึงการหมดสติโดยไม่รู้ตัว
ไม่เคยหลับใน
เพราะดำรงชีวิตด้วยความมีสติตลอด
ไม่เคยกินเหล้า
ปกติแล้วข้าพเจ้าเป็นคนความดันต่ำ
และตอนที่มึน ๆ ผิดปกติในห้องน้ำ
ก็คิดว่า
เป็นความดันต่ำตามปกติธรรมดา
ไม่คิดว่าจะล้มฟุบลงไป
นึกถึงคำพูดเรื่องความตายกับแม่เมื่อก่อนหน้า
นึกทบทวนดูเรื่องราวต่าง ๆ
คิดว่า
๑. ตัวเองคงแก่ลงไปมากแล้ว
ขนาดเกิดภาวะความดันต่ำแล้วไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้
ปกติความดันข้าพเจ้าประมาณ ๑๐๐/๖๐ บวก-ลบ ไม่เกินหรือต่ำกว่านี้มาก
อาจเป็นเพราะตัวเล็กด้วยประการหนึ่ง
และอาจจะเพราะนั่งสมาธิด้วยประการหนึ่ง
ทำให้ความดันต่ำ
แต่สองสามวันที่ผ่านมา
นอนน้อยด้วย
เพราะต้องเร่งงาน
๒. อาหารที่กินเมื่อเย็นอาจมีส่วนก็ได้
เพราะได้กลิ่นแปลก ๆ
มันอาจจะผสมผเสกัน
ทำให้เกิดวิงเวียนขึ้นมา
รู้สึกว่าตัวเองเข้าใกล้ความตายมากขึ้น
เหมือนมีมือของความตายมากุมรอที่หัวใจ
มันมานั่งใกล้ ๆ มากขึ้น มากอดคอ
ทั้งที่เมื่อก่อนแค่กวักมือเรียกอยู่ไกล ๆ เท่านั้น
๒๙ ปี อีกไม่กี่เดือนก็จะ ๓๐
ผ่านชีวิตมายาวนานเหลือเกิน
น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับทุกสิ่ง
ไม่มีความฝันใดที่ยังไม่ได้ทำ
เตรียมตัวไว้สำหรับความตายทุกค่ำคืน
อาจจะอีกไม่นานนัก
ข้าพเจ้าอาจฟุบลงไป
และไม่มีโอกาสได้ตื่นขึ้นมาอีกเลย
หรือไม่แน่
นอน ๆ ไป
อาจจะไม่ได้พบยามเช้าของชีวิตอีก
อย่างไรก็ดี
ยังมีสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าต้องรีบทำให้มากขึ้น
คือต้องทำหนังสือให้เสร็จ
เล่มที่กำลังจะทำอยู่ สองสามสี่เล่มนี่เอง
ไม่อยากปล่อยทิ้งไว้ให้ค้างคา
เพราะเป็นความตั้งใจอย่างยิ่ง
ก่อนที่จะลาจากโลกนี้
อาจต้องจากไปนานเหมือนกัน
จากโลกมนุษย์
คือที่ใหม่นี่อาจจะเป็นนรกสักขุมก็ได้
ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่แน่ว่าจะได้หวนกลับมาอีกเมื่อไหร่
และถึงเวลากลับมา
ก็คงลืมอะไร ๆ ต่าง ๆ บนโลกที่เคยทำไว้หมดแล้ว
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๒๑ สิงหาคม ๒๕๕๗
