เจริญกรุงที่ว่านี้
เป็นถนนเจริญกรุงช่วงตั้งแต่วัดยานนาวา
ไปจนถึงถนนตก
หาใช่เจริญกรุงฝั่งพระนครแต่อย่างใด
ข้าพเจ้าจำต้องไป "เรียน" ที่ โรงพยาบาล
"เจริญกรุงประชารักษ์" อยู่ช่วงหนึ่ง
ตอนปีหก จะเรียกว่า ฝึกงาน หรือก็ไม่ใช่
จะเรียกว่า extern แบบหมอทั่วไปก็ไม่ใช่
แต่มันเป็นวิชาเรียนหนึ่ง
ชื่อ วิชา comprehensive แป๊ะซะอะไรซักอย่าง
ข้าพเจ้าจำไม่ค่อยได้
แต่เนื้อหาคือ ต้องไปดูงานระบบของโรงพยาบาล
และต้องทำรายงานเคสผู้ป่วยที่ต้องวางแผนการรักษา
แบบครอบคลุม
แต่เอาเข้าจริง
เราก็ไป "ฝึกมือ" กันเสียมากกว่า
ยิ่งที่เจริญกรุงนี่ยิ่งดี
อาจารย์ใจดี และให้ทำเคสเยอะ
บางที่ก็ไม่ให้ทำ (ซึ่งความจริงก็ต้องเป็นอย่างนั้น)
ปกติข้าพเจ้าเป็นคนไม่ถนัดตื่นเช้า
แต่ตื่นเต้นกับบรรยากาศยามเช้า
(เพราะไม่ค่อยได้ตื่นมาดูนั่นเอง)
มันเป็นบรรยากาศที่อบอุ่น
กรุ่นไปด้วยความหวังและความงาม
ข้าพเจ้าพักอยู่หอในมาตลอดระยะเวลาหกปี
ตื่นเจ็ดโมงครึ่งก็มาเรียนทัน
แต่การไป "ฝึกงาน" (เรียกง่าย ๆ ว่าอย่างนี้ก็แล้วกัน)
ทำให้ต้องตื่นเช้า
อย่างน้อย ๆ ก็หกโมงเช้า
ไปขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีสยามกีฬาแห่งชาติ
ก่อนจะลงที่สถานีตากสิน
สมัยนั้นรถไฟฟ้าสายสีลมยังสิ้นสุดแค่ที่นั่น
แล้วลงมารอรถเมล์ตรงข้ามวัดยานนาวา
เป็นรถเมล์กระป๋อง
ตอนนั้นยังสีเขียวอยู่
ถนนเจริญกรุงเป็นถนนที่ข้าพเจ้าประทับใจมาก
เพราะมันมีบรรยากาศของความวุ่นวายอยู่เต็มเปี่ยม
มีชีวิตชีวา
คล้าย ๆ ถนนสาธุประดิษฐ์ แต่วุ่นวายกว่า
รถเมล์วิ่ง ๆ ไปอยากจอดตรงไหนก็จอด
คนอยากข้ามถนนตรงไหนก็ข้าม
รถคันไหนจะจอดตรงไหนก็จอดแช่มันอยู่ตรงนั้น
ข้างทางเต็มไปด้วยรถเข็นขายอาหาร
เสียงเอะอะโครมคราม อีรุงตุงนังไปหมด
รถเมล์บางคันก็ชอบบีบแตรทุกสามนาที
ไม่รู้จะบีบทำไม
ดู ๆ ไปมันเหมือนภาพการ์ตูนฝรั่ง
ที่ผู้คนเดิน, นั่งข้างทางด้วยความวุ่นวายอย่างไรอย่างนั้น
มันมีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาหลายเดือน
ที่ต้องไปฝึกงาน
แต่บางเรื่องข้าพเจ้าก็ไม่เคยเล่า
ข้าพเจ้าคุยกับน้องคนไข้คนหนึ่ง
ซึ่งมาผ่าฟันคุด
คุยกันอีท่าไหนไม่ทราบ
น้องนี่เลยฝากข้าพเจ้าซื้อหนังสือตำราเรียนให้
(เรียน ม.เอกชน จำไม่ได้ อาจจะเป็นเอแบค
บ้านอยู่แถวนั้น ชอบใช้บริการโรงพยาบาลนี้)
บอกว่ามันมีขายที่ศูนย์หนังสือจุฬาฯ เท่านั้น
ข้าพเจ้าก็ซื้อไปให้ ( เก็บเงินทีหลัง ไม่ฟรีนะจ๊ะ)
เป็นตำราของคณะนิติศาสตร์ ถ้าจำไม่ผิด
น้องเขาเลยตอบแทนน้ำใจด้วยการให้ช็อกโกแลต
ในวันวาเลนไทน์
ทำให้บังเกิดความเข้าใจผิด
ว่า
มีการจีบกันเกิดขึ้น
ซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่
แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยแก้ข่าว
เพราะขี้เกียจจะพูด
ที่สถานีรถไฟฟ้าตากสินนี่เอง
ข้าพเจ้าเอาของขวัญวันเกิดไปให้หญิงสาวผู้หนึ่ง
6 กุมภาพันธ์
ยังจำได้
เป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายที่ตั้งใจไว้ในตอนนั้น
เพราะคิดว่า
ต่อไปคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก
หรือมีปฏิสัมพันธ์กันอีก
มีของบางส่วนที่ข้าพเจ้าเตรียมจะให้เธอในวันรับปริญญา
แต่ก็ตัดสินใจแล้วว่า
วันรับปริญญาของเธอข้าพเจ้าจะไม่ไปร่วม
จึงให้เป็นของขวัญวันเกิดแทน
และข้าพเจ้าก็ไม่เคยบอกให้รู้
จนกระทั่งวันนี้ตอนนี้นี่เอง
มันเลยกลายเป็นว่า
ข้าพเจ้าเป็นบ้าให้ของขวัญวันเกิดอะไรเยอะแยะ
5555
วันนั้นข้าพเจ้าไปโรงพยาบาลสายด้วย
เพราะมัวแต่รอให้ของอยู่...
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
อีเรื่องอย่างนี้
ข้าพเจ้าจะยังจำได้ทำไม
เพื่ออะไร
แต่ก็ช่างมันเถอะ
ในเมื่อมันอยากจำ
ก็ให้มันจำเสียให้พอใจ
การเดินทางด้วยรถไฟฟ้าสมัยนั้น
คนยังไม่มาก
อีกอย่างเป็นตอนเช้าด้วย
เรื่องน่าตื่นเต้นก็คือ
เราจะลุ้นว่า
วันนี้จะได้เจอคนที่เคยเจอกันเมื่อวานหรือเปล่า
แปลกดี
มันมีคนที่ขึ้นรถเวลาเดิมทุกวัน
ขบวนเดิม
นั่งที่เดิมด้วย
รถไฟฟ้าตอนนั้น
ชอบไฟดับทั้งขบวนช่วงก่อนจะถึงสถานีสุรศักดิ์
ไม่รู้ทำไม ดับไประยะหนึ่งตอนเลี้ยวโค้ง และก็ติดขึ้นมาใหม่
ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังดับอยู่หรือเปล่า
แต่ก็นั่นแหละ
มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับที่จะเขียนนี้เลย
5555
"เจริญกรุง"
เจริญกรุงจรุงกานท์...ว่าผ่าน, พบ
ว่าเคยสบตาเธอแล้วเพ้อ, คลั่ง
ฤดูก่อนฤดีเก่าของเรายัง
ดื่มความหลังจีรังกาลเจริญกรุง
ธัชชัย ธัญญาวัลย
19 สิงหาคม 2557
