แม้เพียงคืนวัน(สีหวาน)เก่า

เหมือนหลงลืมเวลา  'สาธุประดิษฐ์'

ลืมความเช้าของชีวิตไปเสียสิ้น

เหมือนหลงลืมความหลังที่ยังริน

ลืมสายฝนระคนกลิ่นสุคันธมาลย์

อาบน้ำตาต่างน้ำ  ทุกยามคิดถึง

หอบความเศร้ามาหุง, นึ่ง  ต่างข้าวสาร

ทอความโศกความช้ำของวันวาน

เพื่อตัดห่มต่างผ้าป่านอันบางเบา

แม้เพียงชั่วเวลา  ระยะสั้นสั้น

แม้เพียงคืนวัน(สีหวาน)เก่า

แม้เพียงลมเพียงแล้งระหว่างเรา

แม้เพียงเงา-ที่ไม่มีจริง, ถูกทิ้งร้าง

ก็อาจเป็นความทรงจำแสนลางเลือน

ก็อาจผ่านมาเยือนให้ยิ้มบ้าง

ก็อาจหลงอาจลืม  อยู่อ้างว้าง

ก็อาจทิ้งอาจขว้าง  ไม่ยล, ยิน

...


เหมือนหลงลืมเวลา  'สาธุประดิษฐ์'

ลืมความเช้าของชีวิตไปเสียสิ้น

เหมือนหลงลืมความหลังที่ยังริน

ลืมสายฝนระคนกลิ่นสุคันธมาลย์


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๙ มีนาคม ๒๕๕๗
เพลาเช้า ๆ