วันคืนผ่านไปเหมือนฝืดฝืน
เล่ห์กระเท่กลลวงของบางสิ่ง
นำพาความเหลวไหลมาสู่เราไม่สิ้นสุด
ณ เหวห้วงแห่งความดำมืด
ณ มหรรณพแห่งดารกะทั้งปวง
ฉายฉานความล่อหลอกไม่เคยหมด
ส่งความดิ้นรนแห่งการกำเนิดมาหาเราไม่เคยสิ้น
ถวิลใดเล่าจะปลาสนาการไปร้องร่ำ
ณ ที่แจ้งอันโล่งโพลง
หรือภายใต้ดวงตะวันอันอ่อนอุ่น
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๑๗ มีนาคม ๒๕๕๗
