เพลงสุดท้าย

ในวันที่เหงาเงียบ

ผิดหวัง

และท้อแท้

ในทุกครั้งทุกคราว

ก็ดูเหมือนว่า

ไม่มีใครจะเข้าใจใคร

ในวันที่เราเป็นอะไร ๆ  

ก็ไม่ได้มีใครจะใส่ใจ

หรือทำความเข้าใจ

เขาอาจคิดเพียงว่า

ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม

มันเปลี่ยนไป

แต่เขาไม่รู้หรอกว่า

แท้แล้ว

ในหัวใจดวงหนึ่งนั้น

มีความเจ็บปวดและขื่นขม

จากเรื่องราวต่าง ๆ  

ซ่อนอยู่มากเพียงไหน

ในวันที่เราอ่อนแอและล้มลง

ก็ได้ยินแต่เสียงประชดประชัน

ที่หาสาระประโยชน์ไม่ได้เท่านั้นเอง

ไม่มีใครรู้จักใคร

ไม่มีใครเข้าใจใคร

ไม่มีใครในโลกของใคร

ในโลกที่เต็มไปด้วยความหม่นเศร้า

ในหัวใจที่เต็มไปด้วยทะเลแห่งน้ำตา

ความบอบช้ำสถิตอยู่ทุกพื้นที่

ก็ไม่มีแม้เพียงเสี้ยวแสงใดจะผ่านเข้าถึง

ปล่อยให้มันเป็นไป

และปล่อยให้มันตายจากไป

ความตายย่อมพรากทุกสิ่งอย่าง

หากวีดิโอไม่ขึ้น  คลิกที่นี่

ความเจ็บปวดของวันนี้และวันวาน

แล้วมันก็จะผ่านและจะผ่าน

ความผิดหวังซ้ำซากทรมาน

จึงซาตานจะฉุดลากและลากไป

บนความท้อแท้ของชีวิต

อันเป็นผลผลิตหม่นไหม้

ดำรงอยู่อย่างแล้งไร้

ไม่มีผู้ใดเข้าถึง

กำแพงแก้วเจ็ดชั้น

ผีห่ายังตะบันอย่างน่าทึ่ง

ทะลุทะลวงทึ้ง

เข้าไปก้นบึ้งทำลาย

หัวใจอ่อนบางของมนุษย์

กำแพงโทรมทรุดดุจแสงดาวหาย

กลับแข็งแรงเหลือร้าย

หนาเพี้ยงเรียงหินทรายจดขอบจักรวาล

ในวันที่เต็มไปด้วยผู้คนแต่เหงาเงียบ

ในวันที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดชังของผู้อื่นรุมทำร้าย

ในที่ที่มีแต่เสียงประชดและก่นด่า

ในวันเวลาที่แสงแดดจ้าแต่มืดมิด

ความเศร้าได้เข้าครอบครองทุกส่วนของหัวใจ

ความหม่นหมองได้พันห่มเราดังเสื้อผ้าห่อผีดิบ

แม้นร้องไห้จนหมดหยดน้ำตา

ก็เพียงสิ่งไร้ค่าและไร้ค่า

แม้นตายไปในวันนี้อย่างช้าช้า

ก็เหมือนร่อนจากฟ้าไปโลกันตร์

โดดเดี่ยวเดียวดายบนโลก

ทุกข์โศกเจ็บไข้มหันต์

ร้องไห้ฟูมฟายนับอนันต์

ก็เพียงเท่านั้น...เท่านั้น...เพียงผู้เดียว

ธัชชัย  ธัญญาวัลย

๑๐ กันยายน ๒๕๕๖

ป.ล.  ในวันที่หมดแรงจะเดินต่อ  ข้าพเจ้าก็ชอบฟังเพลงนี้  

แม้ว่าจะไม่มีใครสักคนที่เป็น  "คนหนึ่ง"  คนนั้นก็ตาม

ชีวิตของข้าพเจ้าคงถูกกำหนดมาแล้วว่า

ให้ต้องต่อสู้ดิ้นรน  เพียงลำพัง