เพราะเราไม่เคยรู้จักกัน

เพราะเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

และเราเร่ร่อนคนละแห่ง

เพราะเราไม่เคยมีการแสดง

บนเวทีที่เร้นแฝงด้วยเราสองคน

ทุกวันฉันไม่เคยมีเธอ

หากบางวันที่พลาดเผลอเหมือนถูกปล้น

ความเป็นเราและเป็นเราและตัวตน

มาออกตัวปรากฏจนมองเห็นกัน

หากเพียงชั่วครู่ราวแสงแฟลช

ชั่วมองเห็นพยับแดดอันแสนสั้น

ชั่วเงาฝนในความฝันก็แค่นั้น

จึงเราไม่มีวันของเรา

กาลเวลาก็เพียงแค่เวลา

จะนำพาก็เป็นแต่ความเศร้า

ทั้งเธอทั้งฉันก็สุดคาดเดา

ว่าใครจะเดินเข้าความตายก่อนใคร

เพราะเราไม่เคยรู้จักกันอยู่แล้ว

นกร้องเจื้อยแจ้วอยู่ที่ไหน

การได้ยินหรือไม่ได้ยินแต่ล้วนไร้

ความหมายต่อหัวใจของเราทั้งสอง


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๙  มิถุนายน  ๒๕๕๖