เรื่องนี้ข้าพเจ้าเขียนไว้นานแล้ว
และแท้ที่จริง
โคลงบทแรก ข้าพเจ้าตั้งใจจะเขียนเรื่อง
"ตาสาไปเหยียบดวงจันทร์"
เรื่องตาสาไปเหยียบดวงจันทร์นี้ ตั้งใจจะให้เป็นมหากาพย์บทกวี
กะจะให้เป็น ลิลิต คือ ลิลิตตาสาไปเหยียบดวงจันทร์
ข้าพเจ้าค้นหาข้อมูลไว้เรียบร้อยแล้วว่า
ดวงจันทร์เป็นอย่างไรบ้าง
ขนาดเข้าไปในเว็บนาซ่า
เพื่อศึกษาว่า ภูมิประเทศดวงจันทร์เป็นอย่างไร
ว่ากันว่า ฝุ่นบนดวงจันทร์นั้นแหลมคมย่ิง และอ่อนยวบ
ไม่เหมือนฝุ่นแถวบ้านเรา
พล็อตเรื่องนั้นก็จัดไว้แล้ว ว่าจะให้มีความสลับซับซ้อนอย่างไร
เริ่มต้นตั้งแต่กำเนิดตาสา หรือเด็กชายสา ว่างั้นเหอะ
ไปเรื่อยจนกระทั่งมีความใฝ่ฝันว่าจะไปดวงจันทร์
จนกระทั่งเฒ่าชะแรแก่ชราก็ยังไม่สมหวัง
ท้ายที่สุดก็ตายจากโลกไป
ไปเกิดชาติใหม่เป็นหมาเศรษฐี
หมา นะ ไม่ใช่ มหา 555
แล้วเศรษฐีนี่แกก็รักหมามาก
แล้วแกก็ชอบทำอะไรแปลก ๆ
แล้วแกก็ไปเที่ยวดวงจันทร์ กับคณะทัวร์ซึ่งจัดทัวร์กันไป
ซึ่งแน่นอนว่า
หมาก็ได้ตามไปด้วย
จบเรื่องตาสาไปเหยียบดวงจันทร์แต่เท่านี้
ลืมบอกไปอย่างหนึ่งว่า
เศรษฐีนั้น ไม่ใช่คนไทยนะจ๊ะ แต่ตาสาเนี่ย แกคนไทย
555
แต่เนื่องด้วยงานการข้าพเจ้าเยอะแยะ
และผนวกกับความขี้เกียจ
เรื่องตาสาไปเหยียบดวงจันทร์จึงพับไป
เหลือไว้แต่โคลงบทแรก ๆ
ซึ่งกำลังจะบรรยายตอนตาสาเกิด
ไอ้ตอนตาสาเกิดนี่ข้าพเจ้าก็ไปหาฤกษ์ยามให้แกเรียบร้อย
ว่าจะให้เกิดวันอะไรเวลาเท่าไหร่
และจะมีนิสัยใจคออย่างไร
จริงจังกันขนาดนั้น
แต่สุดท้าย
ปลิวหายไปกับสายลม
แต่พวกตำราเนื้อหาที่ค้นคว้า กับทั้งพล็อตเรื่องอะไรต่าง ๆ
ก็กองให้ฝุ่นจับอยู่ที่บ้าน รวมกับต้นฉบับลายมือเรื่องอื่น ๆ นั่นเอง
แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ อุตส่าห์เขียนแล้ว
ขึ้นโคลงแล้ว
ก็เสียดาย
เลยบิดพลิ้วมาเป็นเรื่อง "ปลาซิวตัวสุดท้าย : นิราศดวงจันทร์"
อย่างที่ปรากฏในรวมบทกวี "ผลส้มสีน้ำเงิน" นั่นแล
และวันนี้
ก็ได้อัญเชิญมาสถิต ณ บล็อกแห่งนี้
เพื่อปะดับไว้ในโลกออนไลน์
ตราบจนกว่าเซิฟเวอร์จะล่มสลายมลายสิ้นไป
เชิญสดับ
ปลาซิวตัวสุดท้าย : นิราศดวงจันทร์
๏ ดาวดับเดือนเด่นอ้อน
อวดสรวง
แสงส่องกรองเงินยวง
ยั่วแย้ม
ลมลูบจูบลมลวง
เริงเล่น ลมนา
เชยชิดเชยชมแก้ม
ชื่นเกล้าเคล้าลม ฯ
๏ แล่นละเลาะเสนาะร้อง
เรื่อยหวิว
หวือวื่อกระพือปลิว
ปั่นคว้าง
ถามไถ่ทักทองทิว
เรียวทุ่ง ทั่วเฮย
เรียวทุ่งวะวากว้าง
เหว่เว้าเศร้าเสวย ฯ
๏ พลันผ่านผะแผ่วโพ้น
แผ่นนที
พรายพัดสะบัดวี
วิเวกเวิ้ง
ควงคลื่นคละคลื่นทวี
ทวิเคลื่อน ซ้อนแฮ
ยะย่ำย่ำระบำเซิ้ง
สนั่นห้วงกระแสสินธุ์ฯ
๏ ศศิธรอ่อนไหว้
วอนหวัง
ยังมนชะชื่นยัง
อยู่เหย้า
เทวษท่วมแทบประทัง
บ่ทันเทวษ
เซซัดเซโซเข้า
ขอบข้างทางสวรรค์ ฯ
๏ ปลาซิวกระโดดขึ้น
รถพระพาย
เกลือกเกล็ดก่องกำจาย
กระจัดพื้น
รวยรินกลิ่นเดือนฉาย
โชยฉ่ำ
โชยฉ่ำน้ำตารื้น
โลกร้างจันทร์รอ ฯ
๏ “ตายาย”“กระต่ายน้อย”
ณ มาสเมือง
ปรุงประดับระยับเรือง
รุ่งหล้า
ลอยเรือเรื่อเหลือเหลือง
ไหลสมุทร
จากฝั่งจรดฟ้าจ้า
แจร่มแจ้งใจฝัน ฯ
๏ “ดาวตก” ตกผ่านใกล้
กงรถ
แววโศกไสวสลด
ส่องเย้า
มวลไหม้จะมิดหมด
ตัวมอด แล้วนอ
ดีมิเลยล่วงเกล้า
โลกไข้ขอดขุย ฯ
๏ รถร่อนละเลียบแล้ว
ดวงตา
หวาดหวั่นขวัญผวา
หวิดสิ้น
อกเอยอกจันทรา
จันทร์ประเทศ
ใดดื่มแดดับดิ้น
ด่าวด้วนดินดาน ฯ
๏ “ตายาย”“กระต่าย”เร้น
หลบหนี
ถูกล่าคร่าชีวี
เหว่ว้า
ฤๅหากแต่บ่มี
มาก่อน ดอกฤๅ
นิรมิตวิจิตรบ้า
บอดบื้ออือเอง ฯ
๏ “รอยเท้ามนุษย์”ท้น
ท่วมไป
ธงปักคล้ายไสว
สวะพื้น
ดวงจันทร์แห่งดวงใจ
ดวงจิต
โศกชุ่มรุมรุมชื้น
ชอกช้ำระกำหมอง ฯ
๏ รอย “รถสำรวจ” ร้อย
รอยเรียง
ตรงตัดฉวัดเฉียง
ฉะซ้อน
ริ้วคู่อยู่คงเคียง
แคว้นเขต แขแล
มัวหม่นกระมลร้อน
ร่ำไห้ใจหาย ฯ
๏ ครืนครวญป่วนปลิดคว้าง
ความฝัน
วอดวับลงฉับพลัน
ผ่านพลิ้ว
แห้งแล้งทุรกัน-
ดารดั่ง นี้นอ
ใครจักหอบจักหิ้ว
ชีพว้างมาวาย ๚ะ๛
ธัชชัย ธัญญาวัลย
(C) 2551
เผยแพร่ผ่านอินเทอร์เน็ต ๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๖
ครั้งหน้า เรามาว่าเรื่อง "ความ" ในเรื่องนี้กันนะครับ
อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น