เพื่อสันติสุขของหัวใจ

ช่วงนี้ข้าพเจ้าหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือ

และเขียนนิยาย

เรื่องที่  สาม

ส่วนนิยายเรื่องที่สองนั้น

ยังเขียนไม่เสร็จ  และไม่แน่ว่า

มันจะเสร็จหรือเปล่า

จะเสร็จเมื่อไหร่  อย่างไร  ยังไง

เพราะพออยู่ไปนานวันเข้า

แล้วทิ้งร้างให้หยากเยื่อเกาะระโยงระยางอย่างนั้น

เทคนิควิธีการหรือเนื้อหาสาระอะไรต่าง ๆ

มันก็เปลี่ยนไป

พาลจะทำให้เรื่องเดิมที่ตั้งใจเอาไว้บิดเบี้ยวนอกแนวออกเรื่อย ๆ

ท้ายที่สุดก็ไม่แน่ว่าจะจบลงอย่างไร

กระนั้นก็ตามแต่

ข้าพเจ้าสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่า

นิยายเรื่องที่สอง

จะต้องสำเร็จเสร็จลงแน่ ๆ

แต่ไม่รู้เมื่อใด

หากความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอน

มันอาจจะเรียบร้อยหลังนิยายเรื่องที่สาม  หรือเรื่องที่สี่  หรือเรื่องที่ห้า

ก็เป็นได้  หรืออาจเรียบร้อยหลังการจบชีวิตของข้าพเจ้า

อย่างนั้นก็สุดจะรู้

เพราะเรื่องที่สองนี้  ข้าพเจ้าตั้งใจเอาไว้ว่า

จะเขียนไปเรื่อย ๆ  ตามแต่ชีวิตจะนำพา


แท้แล้วช่วงนี้ข้าพเจ้าก็ยุ่งอยู่กับภาระต่าง ๆ

อันเป็นว่าเรื่องคดีความ  ๒  คดี  ที่เกิดจากกลโกงและความละโมบของผู้อื่น

ทั้งยังมีเรื่องเงิน ๆ  ทอง ๆ  ให้จัดการ

กับทั้งเรื่องอสังหาริมทรัพย์ที่เกี่ยวแก่การลงทุนและเก็งกำไรไว้อีกด้วย


ส่วนงานอ่านหนังสือนั้นก็เป็นหน้าที่หลักอยู่แล้ว

ช่วงนี้ข้าพเจ้าก็อ่านหนังสือมากเอาการ

แต่ก็ยังไม่มากมาก

พอไม่ให้ชีวิตรู้สึกว่าขาดสิ่งอันสมควรทำไปเท่านั้น


นิยายเรื่องที่สาม  เป็นนิยายที่ข้าพเจ้าชอบมาก

และเป็นเรื่องที่เขียนแล้วมีความสุข

(ความจริงเรื่องอื่นก็มีความสุข  แต่ข้าพเจ้ามักจะเครียดกับมันมากกว่าเรื่องนี้)

การเขียนเป็นความสุขหนึ่งของข้าพเจ้า

ไม่จำเป็นต้องมีใครได้อ่านมัน

ข้าพเจ้าอาจจะอยากให้คนรักอ่านบ้างอะไรบ้าง

เพราะว่าดีใจ

ที่ตัวเองเขียนอย่างนั้นออกมาได้

แต่ความสุขที่แท้จริง

มันอยู่ที่การได้คิด  จินตนาการ  และถ่ายทอดความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือ

การเขียนนิยายเป็นการระบายความอัดอั้นตันใจอีกรูปแบบหนึ่งของมนุษย์

เป็นการเทถ่ายสรรพสิ่งที่ค้างคาให้ไหลออกมา

และเป็นการปลดปล่อยความสร้างสรรค์ที่เราอยากสรรค์และสรรสร้าง

บางครั้ง

เราอาจจะไม่รู้สึกอย่างนี้ได้

ถ้าเรามีเงื่อนไข

เช่น  ต้องเขียนส่งประกวด

หรือเขียนตามคำสั่ง

หรือเขียนตามคำขอ

หากข้าพเจ้าไม่เคยสนใจการเขียนตามคำสั่ง

หรือเขียนตามคำขอ

แค่ข้าพเจ้าต้องทำหน้าที่บรรณาธิการในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

ข้าพเจ้าก็อึดอัดเต็มที่กับการที่ไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเอง

ข้าพเจ้าอาจจะตามใจตัวเองมากเกินไป

เกินกว่าที่จะทำงานประจำ

หรือทำงานตามคำสั่งใคร

หรือทำงานตามหน้าที่ใด ๆ

ข้าพเจ้าปฏิเสธกฎระเบียบต่าง ๆ  มากเท่าที่ข้าพเจ้าจะสามารถปฏิเสธมันได้

หรือละเลยมันได้

หรือหนีออกจากมันได้

ชีวิตไม่ใช่เรื่องที่ต้องอัดอั้นและอุดอู้

มันต้องเต้นรำตามท่วงทำนองของเราเอง

และถ้าเราไม่อยากเต้น

เราก็ควรได้นั่งพัก


การเขียนเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งของข้าพเจ้า

เขียนสิ่งที่อยากเขียน

เขียนเท่าที่พอใจเขียน

เมื่อก่อนข้าพเจ้าอาจจะสนใจรางวัล

แต่  ณ  ปัจจุบัน  ข้าพเจ้าเผลอทิ้งขว้างสิ่งเหล่านั้นไว้ข้างหลัง

เมื่อก่อนข้าพเจ้าอาจจะสนใจเงินค่าเรื่อง

แต่  ณ  ปัจจุบัน  ข้าพเจ้าแสร้งหลงลืมมันไป

เมื่อก่อนข้าพเจ้าอาจจะอยากเขียนเพื่อให้นักวิชาการวรรณกรรม

นักเขียน  นักวิจารณ์  หรือนักอ่าน  อ่าน  หรือพูดถึงมันบ้าง

แต่  ณ  ปัจจุบัน  ข้าพเจ้าไม่ใส่ใจว่าใครจะใส่ใจ

ข้าพเจ้าอาจเขียน  เผยแพร่  ตีพิมพ์

โดยไม่คาดหวัง  หรือหวังไว้แต่น้อยว่า

น่าจะมีสักคนหรือสองคน

ที่ชอบอ่านหนังสือ

หรือพอใจที่จะอ่านหนังสือ

หรือฝักใฝ่ในการอ่านหนังสือ

พลาดมาอ่านหนังสือของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าไม่สนใจการมีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว

(แต่บางครั้งก็แอบสนใจบ้าง  ตามประสาปุถุชน  หุหุ)

มีอยู่  หรือไม่มีข้าพเจ้าอยู่

โลกก็หมุนไปได้


แต่หากมีเหตุ

หรือมีปัจจัยอื่น

หรือมีปัจจัยที่ข้าพเจ้าสร้างขึ้นมาเอง

เพื่อจะได้ร่วมเสวนากับชาวโลกบ้าง

ข้าพเจ้าก็ไม่ขัดข้อง

ปล่อยให้ชีวิตไหลเรื่อยไปตามวิถีที่ควรจะเป็น

แก้ปัญหาของทุกวันให้ผ่านพ้น

ฝึกสติให้มาก

เพื่อสันติสุขของหัวใจ



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๓  พฤษภาคม  ๒๕๕๖