พลูโตที่รัก (บทกวี)

บทนี้ข้าพเจ้าเขียนขึ้นตั้งแต่ครั้งดาวพลูโต

ได้รับการเรียกขานใหม่

จากดาวเคราะห์  เป็น  ดาวเคราะห์แคระ

บางแห่งก็ว่า  ดาวแคระ  เฉย ๆ  

คือไม่ใช่ดาวเคราะห์

และถูกถอดออกจากสมาชิกของระบบสุริยจักรวาล

ที่มีดวงอาทิย์เป็นศูนย์กลาง

เรียกง่าย ๆ  ว่า

อยู่ดี ๆ  ก็ถูกถอดออกให้พ้นสมาชิกภาพความเป็นดาวเคราะห์บริวารของดวงอาทิตย์

ว่างั้นเหอะ

ดาวพลูโตนี้ภาษาไทยเรียก  ดาวยม  ก็คือ  ยมโลก  หรือนรกนั่นเอง

การถ่ายชื่อดาวนี้ก็คือเทียบกันกับของต่างประเทศ

พลูเป็นเทพเจ้าโลกบาดาล  ซึ่งคำว่า  พลูโต  นี้เป็นของโรมัน

ถ้ากรีก จะว่า  ฮาเดส


พลูโตถูกปลดเมื่อปี  ๔๙  

และข้าพเจ้าก็เขียนบทกวีนี้ขึ้นราว ๆ  นั้น

ต่อมาได้รวมอยู่ในหนังสือ  "ผลส้มสีน้ำเงิน"

เป็นความรู้สึกสังเวชใจในความไร้สาระของมนุษย์โลก

ที่เที่ยวไปกำกับ  ไปนิยาม  ไปยุ่งวุ่นวายกับสิ่งนั้นสิ่งนี้

ขณะที่สิ่งต่าง ๆ  มันก็เป็นของมันเช่นนั้นเอง


เชิญสดับ



พลูโตที่รัก

๏  จาก “ดาวเคราะห์” เป็น “ดาวเคราะห์แคระ”
ก็นั่นแหละในความหยุด
ยังมีความยื้อยุด
เมื่อมนุษย์ชอบตัดสิน  ฯ


๏  ดิน หิน ทราย
จึงวุ่นวายไม่รู้สิ้น
สายฝนที่หลั่งริน
เป็นน้ำตาอาลัยลวง

ชื่อมีชื่อมิมี
ก็สิ่งนี้ในแดนสรวง
ทั้งปวงของทั้งปวง
ไม่เคยห่วงเรื่องเรียกขาน

คนพ้นหรือค้นพบ
ดาวสงบแต่ใจพล่าน
หมื่นถ้อยร้อยตำนาน
เพียงตำหนักพำนักยุค  ฯ


๏  พลูโตจึงพลูโต
โยกโย้ย้ายคล้ายสนุก
ทุกข์ใครที่ไหนทุกข์
ใครรานรุกใครลำเค็ญ  ๚ะ๛


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
(c) 2551

เผยแพร่อย่างเป็นทางการในโลกออนไลน์เมื่อนานมาแล้ว

และเผยแพร่อีกครั้งวันนี้

๑๕  พฤษภาคม  ๒๕๕๖