บ้านที่กระจัดกระจาย

ตั้งหัวข้อไว้ดังนี้

ไม่ได้แปลว่า

จะพูดเรื่องปัญหาครอบครัว

หรือเรื่องบ้านแตกสาแหรกขาดแต่อย่างใด

บ้านที่กระจัดกระจาย

ก็คือ  บ้านที่กระจัดกระจาย

ไม่ใช่บ้านรก ๆ

ความจริงคำว่า  บ้านรก  นี่เวลาอ่านต้องดูบริบทด้วย

เพราะมันอ่านว่า  บ้า  นรก  ก็ได้


เข้าเรื่องดีกว่า

ข้าพเจ้าเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง

หลังจากถูกเปรตหลอกหลอนที่จังหวัดอัญมณี

และการเดินทางครั้งนี้

จะเป็นการเดินทางเพื่อเดินทาง

(พักจิบชาเขียวครู่หนึ่ง  แหม่  ก็อยากได้ทองคำกับเขาบ้าง

หรือไอโฟนห้าก็ยังดี  อิอิ)


ชีวิตนักเดินทางผู้มีอาณาเขตในการดำรงชีวิตครอบคลุมหลายจังหวัดในภาคตะวันออกเยี่ยงข้าพเจ้า

ก็ย่อมต้องเดินทางต่อไป

และข้าพเจ้าก็ได้มีที่พักอยู่หลายแห่ง

ตามแต่ละสถานที่ที่ข้าพเจ้าทำงาน

อย่างน้อยตอนนี้ข้าพเจ้ามีที่พักอย่างน้อยถึงสี่แห่ง

ไว้ให้ซุกหัวนอน

และถ้านับที่พักในกรุงเทพฯ อีก  ก็คงเป็นห้า

น่าจะเพียงพอต่อการทำงานและการเดินทางเพื่อทำงานของข้าพเจ้า

(อยากจะส่งรหัสใต้ฝาแต่ยังกินชาไม่หมด--แล้วใครห้ามวะ)


แต่ละบ้าน

หากแห่งใดเป็สถานที่อันแน่นอน

ข้าพเจ้าก็จะเก็บข้าวของเอาไว้บ้าง

หรือจะฝากเสื้อผ้าให้เขาซักรีดให้บ้าง

เมื่อการเดินทางเวียนมาครบ

ก็รับเสื้อผ้านั้นไป


แท้แล้วข้าพเจ้ามีชีวิตที่ไม่ต่างจากพระธุดงค์

ในแง่ของการเดินทาง

พระธุดงค์ย่อมอยู่ไม่ติดที่ติดถิ่น

ไม่ติดญาติโยม

แต่ข้าพเจ้ายังทำเช่นนั้นทั้งหมดไม่ได้

เพราะงานการบางอย่าง

มันก็ต้องอาศัยชื่อในการทำมาหากิน

ข้าพเจ้าเดินทางย้ายถิ่นฐานไปเรื่อย

บางครั้งก็นอนในสถานที่อันเขาจัดไว้ให้

บางครั้งก็นอนตามเพิงพักคนเดินทาง

หรือจะเรียกให้หรูก็ว่า  โรงแรม

เขาจัดให้อย่างไรก็อยู่อย่างนั้น

นี้เป็นธุดงควัตรข้อหนึ่ง

อาหารกินอย่างไรก็ได้

บางแห่งเขาก็มีให้กิน

บางแห่งไม่มี

ก็ไม่กิน

ซื้อกินเองก็ได้

มีเงิน


"แผ่นดินกว้างใหญ่"

ข้าพเจ้ารู้สึกชุ่มชื่นหัวใจทุกครั้ง

ที่ได้ยินคำพูดนี้

เวลาดูหนังจีนกำลังภายใน


หลายครั้งข้าพเจ้าก็เป็นเหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อน

ค่ำไหนก็นอนนั่น

ทำตัวเหมือนไร้ญาติขาดมิตร

แต่โชคดีที่ข้าพเจ้ายังมีคนคอยอยู่  ณ ที่แห่งหนึ่ง

ณ  บ้านหลังหนึ่ง

ณ  ที่พักที่หนึ่ง

และบางครั้งคนรักของข้าพเจ้า

ก็เดินทางไปพร้อมกับข้าพเจ้า

เราเดินทางไปด้วยกัน

แวะพักโรงเตี๊ยมกินข้าวน้ำ

แล้วก็เดินทางต่อ

ชีวิตช่างโรแมนติก


หลายครั้งเราเจอมารร้าย

เราเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องต่อสู้

เพื่อความยุติธรรม

เราไม่ได้ต่อสู้เพื่อความชนะ

แต่เราต่อสู้

เพราะเราต้องสู้

เพื่อความถูกต้อง

เราอาจจะทนลำบากได้

เราอาจจะทนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยหิวได้

แต่เราทนเห็นความอยุติธรรมไม่ได้

อาวุธที่สำคัญที่เราใช้ต่อสู้

ก็คือ  การให้อภัย

การให้อภัย  คือความยุติธรรมอย่างหนึ่ง

ยุติธรรม  หมายความว่า  ธรรมอันเป็นที่ยุติ

ธรรมอะไรเล่าเป็นที่ยุติของสิ่งทั้งหลาย

ก็คือการให้อภัย

ซึ่งการให้อภัย  ก็ต้องอาศัย  สติ  เป็นตัวตั้ง

อาศัย  สมาธิ  อาศัย  ปัญญา

ไม่ใช่ว่าอยู่ดี ๆ  โดด ๆ  มันจะเกิดให้อภัยขึ้นมาเฉย ๆ  มันไม่ใช่

(กินชาเขียวหมดแล้ว  ส่งรหัสใต้ฝาชิงโชคดีกว่า)


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๒  มีนาคม  ๒๕๕๖
เมืองใหม่ฯ  ชลบุรี