The Angel Wears Gucci No. I (Photos)

เมื่อวันเสาร์ที่แล้ว

ได้ออกเดินทางจากใจกลางเมืองจันทบุรี

เลาะเลียบไปตามถนนบูรพาชลทิศ

ชมบ้านเมือง  และหลายอันหลายสิ่ง

ที่หมายสุดท้าย

หาดแหลมสิงห์

กับภาพถ่ายเซ็กซี่ครั้งแรกของแพรวา

The Angel Wears Gucci No. I

ที่ต้องมีหมายเลขหนึ่ง

เพราะจะมีหมายเลขสองและสามและ...

ตามมา

ตั้งชื่อล้อเลียน  The Devil wears Prada

ประมาณว่า  ถ้านางมารใส่ปราด้า

นางฟ้าก็ใส่ Gucci ล่ะวะ

555

แว่นกันแดดตัวนี้

ซื้อพร้อมกันเมื่อนานแล้ว

แต่ของข้าพเจ้าเป็น  Ray-Ban  

(หรือเปล่าไม่ทราบ  ลืม  ไม่ค่อยได้ใส่แว่นกันแดด) 

หาดแหลมสิงห์

เป็นหาดที่สงบ

และมีการจัดการที่ดี

ไม่มีรถมาเปิดเพลงโหวกหวาก

เพราะเขาห้ามรถลงใกล้หาด

จัดเป็นสวนสาธารณะดีมาก

อากาศดี

ลักษณะก็คล้าย ๆ  หาดแม่รำพึง

แต่ไม่สวยเท่า

มีต้นสนแสนโรแมนติกเรียงกันเป็นแถว

เหมาะแก่การพักผ่อนแบบชิล ๆ  

เซตนี้

ถ่ายด้วยเลนส์

70-200  ตัวเก่า ๆ  แก่ ๆ  

โฟกัสต้องใช้มือหมุนช่วย

เลือกเอาช่วงแสงกำลังดี

ฟ้าไม่เปิด

ก็เลยได้แสงนุ่ม ๆ  เนียน ๆ  

รูปข้างบนนี้ถ่ายลอดใบสน

ซึ่งมันจะติดดำ

ถ้าลอดใบไม้บางชนิด

มันก็ติดเขียว  ติดขาวไป

นับแต่รูปข้างบนนี้เป็นต้นไป

เริ่มมีการจัดท่าทางมากขึ้น

และ fill flash  เล็ก ๆ  

เพื่อให้เกิดประกายตา

และลบเงาดำบนหน้า

ทำให้หน้าสว่างขึ้นมาก

บางรูปก็ไม่ได้ใช้หลักการถ่ายพอร์ทเทรตแบบตำรา

แต่ถ่ายแบบศิลปิน

ทดลองจัดท่าทางไปเรื่อย ๆ  

ลองโยนหมวกซักหน่อย

ให้เห็นหมวกมี  motion เล็ก ๆ  

ว่ามันกะลังเคลื่อนไหวนะ  อะไรทำนองนี้

ถ้าจะเอาหลักปรัชญาหน่อย

ก็ต้องให้คอนเซ็ปต์ว่า

ถอดหมวกที่สวมอยู่ทิ้งไป

เหลือไว้เพียงตัวตนที่แท้จริง

อิอิ

ที่แหลมสิงห์จะมีเกาะหัวสิงห์

ซึ่งคิดว่า

คือเกาะดังรูปข้างล่าง

ลองถ่ายดูซะหน่อย

หาดนี้

เคยได้ยินคนแถวจันท์บอกว่า

เขาไม่ให้ลงเล่นน้ำ

เพราะเอาไว้ลอยอังคาร

และที่เกาะหัวสิงห์ก็มีศาลอยู่ด้วย

ก็ยังโชคดี

ที่โพสต์ท่าเอามือจับ

ถ้าเอาตีนถีบล่ะก็คงยุ่ง

555

รูปนี้ให้อารมณ์แบบเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ

ผมเปียก (แต่จริง ๆ  ไม่เปียก)

และบิดเสื้อให้แห่้งเสียหน่อย

อะไรเทือกนี้

ยุคสมัยแห่งการถ่ายภาพปัจจุบันนี้

และการถ่ายภาพตามแบบฉบับของข้าพเจ้านั้น

ไม่ยึดติดกับการวัดแสง

อยากได้อารมณ์ไหนก็ถ่ายอย่างนั้น

โดยความเป็น  Artist  

อย่าให้สเกลมาปิดกั้นความสร้างสรรค์

อย่าให้ความทื่อตรงมาปิดกั้นความรู้สึก

เพราะความรู้สึกนั้นอ่อนไหว

และดังภาพข้างล่าง

ข้าพเจ้าอยากให้มันขาว ๆ  

ถ่ายทีเผลอ

การถ่ายทีเผลอมักจะได้อารมณ์มากกว่าตั้งใจถ่าย

ตั้งใจโพสต์

เพราะมันเป็นความประจักษ์จริง

ที่กระทบใจของเรา

ข้างล่างนี้เลียนแบบท่าจากดาราสักคน

สุดท้าย

ก่อนร่ำลา

ก็มีกลอนติดไว้สักเล็กน้อย

บรรยายตามภาพ

555

อยากตะโกนออกไปให้สุดฟ้า

ว่ารักเธอหนักหนานะรู้ไหม

........................................

........................................

บทกวีก็เป็นเช่นภาพถ่าย

มันออกมาจากข้างใน

เหมือนการถ่ายภาพ

ที่มันออกมาจากข้างใน

เราถ่ายสิ่งที่สะเทือนใจ

แม้บางครั้ง

เป็นสิ่งธรรมดา

แต่มันก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

และหลาย ๆ  อย่าง

ธัชชัย ธัญญาวัลย

๘  กุมภาพันธ์  ๒๕๕๖