ไม่มีเวลา?

ข้าพเจ้าไม่ใส่นาฬิกามานานมากแล้ว

จำได้ว่าครั้งแรกที่ใส่นาฬิกา

มันเมื่อสมัยข้าพเจ้าอยู่  ป.๕

สมัยนั้นนาฬิกาดิจิตอล  CASIO  ดังมาก

เพื่อนร่วมห้องผู้ชายสมัยนั้นมีกันหลายคน

เป็นรุ่นเดียวกัน

เจ้านาฬิกานี้เวลาครบชั่วโมงมันจะดัง

ติ๊ด  ติ๊ด

ซึ่งแน่นอน

เวลาของแต่ละคนไม่ตรงกัน

เวลาครบชั่วโมงทีหนึ่ง

ก็มีเสียง  ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด  ติ๊ด  ระรัวสนั่นห้องเรียน

เป็นความครื้นเครงของพวกเราอย่างหนึ่ง

ข้าพเจ้าใส่นาฬิกาเรือนนี้จนสายมันขาด

และพ่อเอาสายไปเปลี่ยนให้

ซึ่งแน่นอนว่า

มันไม่เข้ากันดีนัก

แต่ข้าพเจ้าก็ใส่

ความจริงนาฬิกาเรือนนี้ก็พ่อนั่นแหละ

เป็นคนซื้อให้



ตอนเป็นเด็กข้าพเจ้าเป็นคนทำอะไรตรงเวลา

จะมีตารางปฏิบัติหน้าที่ในแต่ละวัน

เช่นตื่นกี่โมง  อาบน้ำแปรงฟันกี่โมง

ไปโรงเรียนกี่โมง  ทำงานบ้านกี่โมง  นอนกี่โมง

ละเอียดยิบ

ข้าพเจ้าทำได้เสมอไม่ขาดตกบกพร่อง

จนเมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนั่นแหละ

ชีวิตจึงเริ่มเหลวแหลก



ถ้าจำไม่ผิด

ข้าพเจ้าเลิกใส่นาฬิกาตอน  ม.ปลาย

เพราะสายมันขาด

แต่ข้าพเจ้าก็พกมันไว้กับกระเป๋าเสมอ

จนกระทั่งมันถ่านหมด

ข้าพเจ้าก็ไม่ได้เอาไปเปลี่ยนอะไรอีก

แต่กระนั้นข้าพเจ้าก็มีนาฬิกาเรือนใหญ่เอาไว้ดูเวลา

ข้าพเจ้าสามารถกะระยะเวลาได้ค่อนข้างแม่นยำ

เวลาจะไปที่ไหนหรือนัดกับใคร

ซึ่งปกติก็ไม่สาย

หรือแม้สายก็ไม่มาก

นั่นแหละ

การไปสายมันเข้ามาอยู่ในสันดาน

ก็ตอนเรียน  มหาวิทยาลัยอีก

ดู ๆ  ไปก็เหมือนว่า

มหาวิทยาลัยมันทำให้ข้าพเจ้านิสัยเสียมากกว่านิสัยดี

ความจริงมันก็เป็นที่ข้าพเจ้านั่นแหละ

ที่เลือกที่จะเป็นอย่างไร

แต่ข้าพเจ้าก็อยากจะโทษนั่นโทษนี่เสียหน่อย

พอเป็นพิธี



แม้ไม่มีนาฬิกา

ข้าพเจ้าก็มีเวลาให้กับบางคนและบางสิ่งเสมอ

ข้าพเจ้าทำงานหนัก

ก็จริง

ข้าพเจ้าก็เจียดเวลาได้เสมอ

ตอนเย็นหลังเลิกงานข้าพเจ้าว่างเสมอ

คนอื่นเสียอีกที่ไม่ว่าง

หรืออาจจะว่าง

แต่ไม่ว่างพอสำหรับข้าพเจ้า

แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ว่าหรอกว่า

คนที่ผูกนาฬิกาไว้กับแขนแทบตลอดเวลานั้น

ไม่มีเวลาให้ข้าพเจ้าเลย

ข้าพเจ้าอาจไม่รู้ตัวก็ได้

เวลาอาจทำให้ข้าพเจ้าเปลี่ยนไป

หรือคนที่ที่ทำงานอาจทำให้ข้าพเจ้าเปลี่ยนไป

หรือเป็นข้าพเจ้าเอง

ที่เปลี่ยนไป

ข้าพเจ้าอาจดูเหมือนเปลี่ยนไปเพราะต้องการแสดงอะไรบางอย่างก็อาจเป็นไปได้

ข้าพเจ้าอาจดูเหมือนเปลี่ยนไปเพื่อประท้วงอะไรบางอย่าง
ก็อาจเป็นไปได้อีก

แต่นั่นแหละ

ข้าพเจ้าเติบโตจนเกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงนิสัยใด ๆ  ได้มากกว่านี้อีกแล้ว



ความจริงข้าพเจ้าจำได้

แต่ก็แสร้งหลงลืมไปว่า

ใครสัญญาอะไรไว้กับข้าพเจ้าบ้าง

จะอะไรกันนัก

แค่มนุษย์คนหนึ่ง

เกิดมาแล้วก็ตายไป

เท่านั้นเอง



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
ผู้มีเวลาเหลือเฟือ
๗  มิถุนายน  ๒๕๕๕