สิ่งที่ไม่อาจหวนคืน

นั่งจัดการต้นฉบับ

เพื่อหวนกลับ

มามีแรงบันดาลใจ

ในการเขียนหนังสืออีกครั้ง

ต้องยอมรับจริง ๆ  ว่า

การไม่มีวันหยุดยาวต่อเนื่องกันยาวววววนานนั้น

เป็นสิ่งที่ไม่เอื้อต่อการเขียนหนังสือเลย

นึกถึงบรรยากาศแห่งการเขียนนิยายเรื่องแรก

ตื่นตีสาม

เขียนเรื่อยไปจนหกโมงเช้าหรือเจ็ดโมง

ลงไปกินข้าว  ชมบรรยากาศยามเช้าอันอ่อนละมุน

ขึ้นมาหลับสักงีบ

แล้วก็เขียนต่อไป

ก่อนจะไปเดินเล่นสวนเอเดนในยามเย็น

แล้วก็กลับมากินข้าวอ่านหนังสือพิมพ์

พักผ่อน

เพื่อตื่นนอนมาเขียนหนังสืออีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

ชีวิตที่เวียนวนไปเช่นนี้

ก็เป็นชีวิตที่มีความสุข

แท้แล้ว

ข้าพเจ้าก็อยากจะละเลิกงานประจำปัจจุบันนี้เสีย

แล้วก็หันไปทำงานที่อยากทำเต็มเวลา

หาโอกาสไปถ่ายภาพบ้าง

หรือถ่ายหนังบ้าง

ตามแต่บรรยากาศของความเป็นศิลปิน

จะนำทาง


นั่นแหละ

มันก็เป็นแค่ความฝันลม ๆ  แล้ง ๆ


สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือ

ต้องเขียนตามโอกาสอำนวย

หรือไม่ก็ปรับตัว

ให้ทำงานได้ในทุกสถานการณ์

มิเช่นนั้น

ก็เลิกผลิตงานเหล่านี้เสีย

ซึ่งถ้าทำได้

ข้าพเจ้าก็คงจะมีเวลานอนหลับพักผ่อนอีกมาก

และชีวิตที่เป็นอยู่

ก็อาจจะสบายขึ้นมาก

แต่นั่นแหละ

วิถีที่สบายนั้น

ข้าพเจ้ามักไม่ใคร่ได้สัมผัส

หรือสัมผัสได้น้อย

ดังหนึ่งว่า

โชคชะตากำหนดมา

เพื่อความยากลำบาก

เพื่อความดิ้นรน


ความจริง

การยากลำบาก

เป็นสิ่งที่ดี

มันทำให้เราต้องใช้สติปัญญาในการแก้ไขปัญหาตลอดเวลา

แม้ว่าบางครั้ง

หรือหลาย ๆ  ครั้ง

มันก็พลาด



ความผิดพลาดบางครั้ง

ก็ทำให้เราสูญเสียอะไรหลาย ๆ  อย่าง

ในชีวิต

และบางครั้ง

ก็เรียกมันกลับคืนมาอีกไม่ได้

สิ่งที่ต้องทำก็คือ

เริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง

มันอาจจะสาย

หรือมันอาจจะไม่สาย

แต่นั่นแหละ

การเริ่มต้นใหม่

ทำได้เสมอ



ในบรรยากาศเช่นนี้

การนั่งฟัง

Evergreen tree  คลอเคล้าไปด้วย

มันก็ให้ความรู้สึก

ความหวัง  ความฝัน

ความรักความคิดถึง

ที่โรแมนติกไม่น้อย



ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๓  มิถุนายน  ๒๕๕๕
๐๓.๑๕ น.