มูราคามิ

ข้าพเจ้าชอบอ่าน  มูราคามิ

มันไร้สาระดี

ไร้สาระดี  ไม่ได้แปลว่า

มีแต่สาระเลว  (ฮา)

ความจริงมันก็ไม่ได้ไร้สาระ

แต่ข้าพเจ้าอยากว่ามันว่าไร้สาระเฉย ๆ

มันเป็นเหมือนอะไรที่อำกันเล่น ๆ  มากกว่า

บางครั้งความเบาหวิว  หม่นหมอง

หรือมุกตลก

ก็ฉุดให้เราได้หลงรัก  มูราคามิ

ในขณะที่บางคนอาจไม่ชอบเขา

แน่นอนแหละ

ในโลกนี้มันมีทั้งที่เราชอบและไม่ชอบ

และในโลกนี้

ก็มีคนที่ชอบเราและไม่ชอบเรา

ก็เป็นเรื่องปกติ

ไม่มีใครจะทำให้คนอื่นชอบเราทั้งหมดได้

แม้แต่พระพุทธเจ้าผู้สูงสุด

ก็เคยถูกเกลียดชัง

มีผู้เกลียดชัง  กล่าวร้ายนินทา

มันก็เป็นธรรมดาโลก


ได้  มูราคามิ  มาใหม่  ๒  เล่ม

อ่านจบไปแล้วหนึ่งเล่มเมื่อกี้นี้

หลังจากอ่าน  อัลแบร์  กามู  ที่ได้พร้อมกัน  จบ

ความจริงก็ยังเหลือมูราคามิ

อีกสองเล่ม

ที่ซื้อนานแล้ว

แต่ยังไม่ได้อ่าน

ก็คือ

1Q84

ไม่ใช่อะไร

แค่พ่ายแพ้ความหนา

ความหนาของหนังสือ

เป็นส่วนหนึ่ง

ที่ทำให้ข้าพเจ้าไม่ค่อยอ่านหนังสือเล่มหนา ๆ

แม้ใครจะว่ามันดีเท่าไหร่ก็ตาม

เว้นแต่บางครั้งบางครา

ก็อ่านบ้าง

ในเล่มที่ชอบ

มีหนังสือหนา ๆ  อยู่หลายเล่ม

ที่ยังไม่ได้อ่าน

(และนี่ได้ข่าวว่า  1Q84 มันมีสามเล่ม

เฮ้อ  ชาตินี้จะได้อ่านหรือเปล่า)


นี่อาจเป็นอีกเหตุหนึ่ง

ที่ทำให้ข้าพเจ้าไม่ใคร่ได้อ่านนิยาย

จำพวกของ ทมยันตี

หรือ  กฤษณา  อโศกสิน  เท่าใดนัก

หรือเรียกได้ว่า

ไม่เคยอ่านเลยก็เป็นได้

ไม่ได้คิดว่ามันเป็นนิยายน้ำเน่า

แต่แค่แพ้ความหนา

555



บางครั้งบางครา

ชีวิตมันก็ไม่ได้เป็นสาระอะไรนัก


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๙  พฤษภาคม  ๒๕๕๕