วัด

เมื่อวันที่สิบสองตุลาคมที่ผ่านมา

เป็นวันออกพรรษา

ความจริงข้าพเจ้าก็เกือบจะลืมไปเหมือนกัน

ถ้าไม่มีที่บ้านเตือน

ที่บ้านไปทำบุญที่วัดป่านาคำน้อย

จากบ้านไปนับระยะทางก็ไกลเหมือนกัน

หกสิบกว่ากิโลเมตร

เขาก็ดำริกันไปเอง


เรื่องวัดป่านาคำน้อยนี้

ตอนแรกเพราะปรัชญาบวช

เราต่างมีข้อมูลตรงกันว่า

ที่วัดนี้เหมาะสมที่สุด

จนกระทั่งข้าพเจ้าได้กลับบ้านเมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา

เราก็ไปวัดกัน

จากนั้นเราก็พาพ่อแม่ไป

และเราก็ไปนอนวัด

ปฏิบัติสมาธิภาวนา

และทำตัวเป็นเด็กวัด

ปัดกวาดเช็ดถู

ชำระสะสาง

จิตใจตนเอง


ข้าพเจ้าพาที่บ้านไป

ตอนแรกพาแม่ไปวัดธรรมมงคลที่กรุงเทพฯ ก่อน

จากนั้นจึงพาไปวัดป่านาคำน้อย

พาเพื่อนบ้านไปด้วย

เพราะเป็นรถกระบะ  สี่ประตู

ข้าพเจ้าซื้อให้เมื่อต้นปีนี่เอง

เอาไว้ให้ขับไปโน่นไปนี่

ไปทำมาหากิน

ไปตลาด

ไปวัด

หลังสุดนี่สำคัญที่สุด

ปกติยายก็ไปวัดแถวบ้านเท่านั้น

ญาติฝ่ายยายข้าพเจ้ามีญาติอยู่ที่อำเภอนายูงด้วยพอดี

ไปวัด

ก็แวะไปเยี่ยมญาติด้วย


สิบสองตุลา

พ่อแม่ยายก็พาเพื่อนบ้านไป

ตอนแรกพวกเขาไม่อยากไป

เพราะไม่รู้ธรรมเนียมวัดป่า

กลัวทำตัวไม่ถูก

หลังจากที่ข้าพเจ้าพาไปรู้ขนบธรรมเนียมของพระท่านแล้ว

ที่บ้านก็ไปกันเอง

นึกถึงตอนนี้ก็ยังปีติไม่หาย


แม่ก็จะทำอาหารไปหลายอย่างมาก

และทำไปเป็นปริมาณมาก

ที่บ้านข้าพเจ้านั้น

เป็นว่าได้ทำอะไรแล้ว

ทำกันสุดความสามารถทั้งนั้น

ชวนเพื่อนบ้านมาทำด้วย

ตื่นตั้งแต่ตีสาม

แทบไม่ได้หลับได้นอน

ข้าพเจ้ายังจำได้ครั้งแรก

พ่อแทบจะนอนไม่หลับ

คงคิดอยู่ในใจแต่ว่า

เมื่อไหร่จะถึงเวลาเสียที

ปกติแล้วพ่อข้าพเจ้าก็ไม่ได้ชอบวัดชอบวาอะไรเลย

วัดแถวบ้านถ้าไม่ใช่วันเลือกตั้ง  อบต.  ผู้ใหญ่บ้าน  ก็แทบไม่ได้ไปเหยียบ

ซึ่งตัวข้าพเจ้าเอง

ก็แทบไม่ได้ไปเหยียบเหมือนกัน

ยกเว้นตอนเด็ก ๆ  วัยรุ่น

ที่ช่วงนั้นสนิทกับหลวงพ่อท่านหนึ่ง


ยายเล่าให้ฟังตอนเย็นผ่านทางโทรศัพท์ว่า

พ่อไปช่วยยกถาดอาหารไปถวายพระด้วย

คือ  อาหารที่วัดป่านาคำน้อยนั้น

จะเยอะมาก

ต้องแยกเป็นถาด ๆ  และยกไปถวายพระท่าน

ท่านก็จะจัดอาหารแบ่ง ๆ  กันไป

ที่เหลือก็ถ่ายออกมาให้โยมจัดเป็นสำรับ ๆ ไว้กินกัน

ที่วัดป่านั้นจะกินอาหารพร้อมพระ

คือพระอาจารย์อินทร์ถวายเทศน์  และพระทั้งหลายร่วมกันให้พรเสร็จ

ท่านก็ฉัน

ญาติโยมก็ลงมากินข้างล่าง

หรือถ้ามาก

ก็อาจนั่งอยู่ข้างบนด้วย

ถ้าเป็นวัดป่าบ้านตาด

หลวงตาจะให้พรองค์เดียว

ให้พรเสร็จ  พระฉัน

โยมก็กิน

จากนั้นก็รอฟังเทศน์

แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน

หรือใครมีธุระจะกลับก่อนหลังได้พรแล้วก็ไม่มีใครว่า

แต่ถ้าหลวงตาเทศน์เสร็จ

ท่านก็จะให้พรอีกครั้งหนึ่ง

นึกถึงบรรยากาศช่วงนั้นแล้ว

มันช่างอบอุ่นไปเสียหมด



ส่วนหลวงพ่ออินทร์ถวาย

ท่านเทศน์ก่อนฉันเสร็จ

หลังฉันก็ไม่เทศน์อีก

แต่จะนั่งอยู่

ก็มีญาติโยมไปถวายปัจจัยไทยทาน

จนระยะหนึ่งท่านก็เข้ากุฏิ

ออกมาอีกครั้งตอนประมาณบ่ายสองโมง


ได้ยินเรื่องพ่อไปยกถาดอาหารนั้น

ข้าพเจ้าก็ปีติมาก

เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็น  ไม่เคยได้ยิน

(แต่พ่อข้าพเจ้าก็เคยบวชเรียนตอนเป็นหนุ่ม)

ข้าพเจ้าคาดเดาว่า

พ่อคงเคยเห็นข้าพเจ้าทำ

ตอนสมัยไปอยู่วัดนั้น

ข้าพเจ้าก็ทำทุกอย่างตามที่เด็กวัดคนหนึ่งพึงกระทำ

ยกถาดก็ยก

มีความสุข

ความจริงไม่ต้องไปนอนวัดก็มีความสุข

แค่ได้ไปวัด

เป็นอย่างนั้นจริง ๆ

แต่ต้องเป็นวัดที่ข้าพเจ้ากำหนดจะไปเท่านั้น

ข้าพเจ้าชอบไปวัดไม่กี่วัด

ในกรุงเทพฯ  ข้าพเจ้าชอบไปวัดระฆังฯ

คนอาจเยอะหน่อย

วัดพระแก้ว

ต้องเลี่ยงไปวันที่ธรรมดามาก ๆ


วัดธรรมมงคล

ข้าพเจ้าไปบ่อยที่สุดในบรรดาวัดทั้งหลาย

เพราะสมัยก่อนต้องไปเรียนครูสมาธิอยู่หกเดือน

เรียกว่า

ต้องไปวัดแทบทุกวัน

บางทีวันเสาร์  อาทิตย์  ข้าพเจ้าก็ไป


วัดแถวบ้านก็ไปบ่อยสมัยเด็ก ๆ

โตขึ้นก็ไปวัดป่าบ้านตาดวันเสาร์  อาทิตย์

ชีิวิตมันก็ผูกพันอยู่อย่างนี้


ข้าพเจ้าเคยไปปฏิบัติธรรมที่วัดป่าตาดน้ำพุ

สมัยอยู่ชั้นมัธยม

วัดป่าบ้านค้อ  ของ  หลวงพ่อทูลก็เคยไป

จะว่าแล้ว

หนังสือธรรมะเล่มแรก ๆ  ที่ข้าพเจ้าอ่าน

ก็เป็นหนังสือของหลวงพ่อทูลนี่เอง



เมื่อคืนดูเขาวิเคราะห์เรื่องน้ำท่วม

ช่อง  ไทยพีบีเอส

ถ้าว่าง

อาจจะนำมาเล่าไว้ก็ได้


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๐  ๑๐  ๒๕๕๔