ชีวิตก็คล้ายคล้ายว่าไร้ค่า
เหมือนเงาเย้าหยอกหลอก-มายา
ย้ายไปย้ายมาไม่เป็นจริง
บางครั้ง...
เราก็หมดความหวังกับทุกสิ่ง
เหมือนลมหายใจที่ถ่ายทิ้ง
นิ่งเป็นท่อนไม้ไร้ชีวิต
ไม่มีดอกหญ้าไหว
ไม่มีรอยเผาไหม้ในก้อนอิฐ
ไม่มีแสงไฟในความคิด
ไม่มีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์
ชั่วนางฟ้าเด็ดดอกไม้ในสวนทิพย์
ชั่วพรหมกระพริบตา...น่าไหวหวั่น
ชั่วชีวิตแค่ชั่วครู่ใช่นิรันดร์
แค่เครื่องเซ่นบูชายัญแก่เวลา
ทุกครั้ง...
เรามีหวังอันใดให้แสวงหา
เกียรติยศชื่อเสียงเงินตรา
ก็เพียงความเหนื่อยล้าของชีวิต
ธัชชัย ธัญญาวัลย
07 03 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น