เราก็อาจจะผิดหวังกับบางใคร
แต่แท้แล้วบางใครคนนั้น
ก็อาจผิดหวังกับเราไม่น้อยไปกว่ากัน...
เราต่างผิดหวังซึ่งกันและกัน
บางครั้งเราก็อาจยอมรับความผิดหวัง
บางครั้งเราก็อาจไม่ยอมรับ
แต่อย่างไร
เราต่่าง...ผิดหวัง...ซึ่ง...กันและกัน
บางครั้งสิ่งที่เราแสดงออก
อาจไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นเข้าใจ
และหลายครั้งที่คนอื่นเข้าใจ
เป็นสิ่งที่เราไม่ได้ตั้งใจแสดงออก
คนเรามีความสามารถในการแสดงออกต่างกัน
การแสดงออกเล็กน้อยของคนหนึ่ง
อาจเป็นการแสดงออกที่มากที่สุดแล้วของเขา
และการแสดงออกที่มากมายของคนหนึ่ง
อาจเป็นการแสดงออกมากมายตามนั้นจริง ๆ
บางครั้งเราอาจจะรัก
แต่ไม่อาจแสดงออกว่ารัก
บางครั้งเราอาจจะเกลียด
แต่ไม่อาจแสดงออกว่าเกลียด
บางครั้งเราอาจทำได้แค่เพียงส่งสัญญาณบางเบา
เพื่อบอกว่ารัก
เป็นความรัก ที่เงียบงัน
และนี่คือบทกวี
"ความรักที่เงียบงัน"
๏ ดอกไม้สีชมพูเพลาสาย
ก็ยิ่งสวยเป็นสาวแสนหวาน
ดวงอาทิตย์หลบลี้หนีงาน
งีบหลับอยู่หลังบัลลังก์เมฆา ฯ
๏ เผลอฝันว่าแอบมอง
จากมุมบางมุม – บนใบหน้า
หลายครั้งเห็นคราบน้ำตา
เปื้อนแก้มแซมใจไหวระริก
จึงปลอบประโลมเงียบเงียบ
ด้วยเงานิ่งนิ่ง – ไม่กระดิก
ไม่มีแม้เสียงเพียง “คลิก”
จะสื่อความว่ารักให้รับรู้
เยื่อใยบางบางบางเยื่อใย
คล้ายสัญญาณ์บอกหัวใจยังมีอยู่
เท่านั้นเองที่พอเป็นช่อชู
แช่มชื่นรื่นรมย์ลำพัง ฯ
๏ จวนเที่ยงแต่มืดมัว
เมฆครึ้มทึมท้นฝนจะหลั่ง
อยากบอกรักเจ้าดอกไม้เสียงดังดัง
ฝากไปกับน้ำตาฟ้านั่นแล้ว ๚ ๛
ธัชชัย ธัญญาวัลย
05 03 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น