บานไม่รู้โรย

บานไม่รู้โรย

๏ เมื่อหยดน้ำในดินสิ้นชีวิต
เขาก็ไปสถิตอยู่บนสวรรค์
ฤดูกาลผลักเคลื่อนเดือนตะวัน
จึงเกิดกลั่นเกิดกรองละอองน้ำ
เป็นหยาดฝนหล่นผ่านม่านฟ้าใหม่
มาหยาดใจหยาดพื้นแผ่นดินต่ำ
มาบรรเลงเพลงสลับขับลำนำ
เป็นถ้อยคำกล่อมหล้ามหานคร
...เป็นถ้อยคำจรรโลงหล้ามหานครฯ

๏ เมื่อฝนตก และเมื่อผืนดินอุดมพร้อมด้วยปัจจัยทั้งหลายแล้ว
เมล็ดพันธุ์เหล่านั้นก็ตื่นจากหลับใหล ฟังเถิด
นั่นเสียงพับผ้าห่มราตรีมืดมิดของท้องฟ้า และนั่น
เสียงบิดขี้เกียจของดวงตะวัน
กรุ่นกลิ่นเช้าวันใหม่หอมสดใสไปถึงขอบจักรวาล
พร้อมนิมิตแห่งการเจริญเติบโต เจริญเติบโต เจริญเติบโตฯ



๏ จากแผ่นดินแล้วหยัดยืนบนผืนดิน
จนกว่าชีพจะสิ้นแผ่นดินเหย้า
จนกว่าชีพจะสิ้นแผ่นดินเรา
เพื่อสร้างรากสร้างเหง้าและสร้างรัก
ผลิดอกออกช่อชื่นสะพรั่ง
สุดขอบฟ้าขอบฝั่งเห็นประจักษ์
เบ่งบานเรื่อยไปไม่หยุดพัก
บานทุกถิ่นพำนักไม่รู้โรย
...บานเรื่อยไปเรื่อยเรื่อยไปไม่หยุดพัก
เป็นมรรคแห่งวิถีไม่รู้โรย๚๛

ทิวฟ้า ทัดตะวัน
( ธัชชัย ธัญญาวัลย )


อ่านครั้งแรกในพิธีเปิด “อ่านหนังสือ เปิดความคิด ชีวิตเปลี่ยน” วันจันทร์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2552
ณ ศาลาว่าการกรุงเทพมหานคร
อ่านครั้งที่สอง งานนิทรรศการส่งเสริมการอ่าน วันอังคารที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2552 โรงแรมเอส.ดี. อเวนิว บางพลัด กรุงเทพฯ