อนาคตเด็กไทย

และแล้ว

ข้าพเจ้าก็ต้องไปเป็นครูสอนพิเศษอีกครั้ง

หลังจากเลิกร้างห่างหายกันไปนาน

ก็ยังจำได้ ว่าครั้งแรกที่ไปสอนพิเศษ

สมัยเรียน ม.๖

สอนเด็ก ม.๒ วิชาคณิศาสตร์

( เอ่อ นอกจากนี้ยังต้องสอนการบ้านวิชาอื่นให้มันด้วย 555 )

ทั้งที่ความเป็นจริงเมื่ออยู่ ม.๖ ก็ต้องเตรียมตัวสอบเอนทรานซ์กัน

แต่เนื่องจากเตรียมตัวมาตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว

ที่เหลือก็แค่ทบทวนและเรียนเนื้อหาใหม่

จึงทำให้รู้สึกมีความพร้อมมากเล็กน้อยนั่งเอง


พอเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังคิดจะสอนพิเศษอีกเช่นเคย

จึงไปสมัครที่สถาบันกวดวิชาแห่งหนึ่ง

ในวิชาชีววิทยา ( นอกจากนี้เขาก็จะให้สอนเตรียมแพทย์ด้วย แต่ไม่เอา เพราะขี้เกียจ )

แต่เมื่อไปสมัครมาแล้วได้ยินข่าวมาว่าสถาบันนี้ชอบเบี้ยวค่าสอน

ตอนแรกก็ชั่งใจ ห้าสิบห้าสิบ

และไปลองสอนดู

พักหลัง ๆ ขี้เกียจอีกเช่นเคย เพราะต้องไปสอนไกล ตั้งงามวงศ์งาน

ก็เลยเลิกสอนเสียกลางคันซะงั้น อิอิ

กระนั้นก็ยังมีคนมาแนะนำให้ไปสอนตามบ้าน

ซึ่งก็เคยไปสอนวิชาภาษาไทย สอนจบก็เลิก

แล้วก็ห่างหายไปจากการสอนพิเศษ

แต่หน้าที่ในการเป็นวิทยากรนั้นเริ่มที่จะมากมายขึ้น

จนกระทั่งไม่มีความคิดที่จะอยากสอนพิเศษอีกต่อไป

จนเมื่อครั้นเพื่อนไปทำสถาบันกวดวิชา

และต้องหาครูสอนพิเศษ

ก็เลยไปสอนให้ด้วยความที่เป็นเพื่อนสนิทกัน

ก็สอนเลขกะวิทยาศาสตร์ ป.๖

และพอไปสอน เขาก้จะให้สอนเพิ่มอีก คือ สอน ม.๒

เลขกะวิทยาศาสตร์อีก

เอ่อ มันจะอารายกันนักกันหนาคนสมัยนี้

ไม่มีความคิดว่าจะให้ลูกศึกษาวิชาความรู้ด้วยตนเองเลยรึ

แต่ก็เห็นใจพ่อแม่ผู้ปกครองที่อยากให้บุตรหลานมีความเจริญก้าวหน้าทางการศึกษา

ซึ่งไม่รู้จะทำอะไรมากไปกว่านี้

อนาคตเด็กไทยจึงต้องฝากไว้กับการกวดวิชา

ธัชชัย ธัญญาวัลย

08/10/2552