เวลาเป็นเงินเป็นทอง

สวัสดีครับ

วันนี้กะว่าจะอัพเดทตั้งกะแรกเข้าเลยทีเดียว

แต่ก็ต้องไป check นั่น check นี่

วุ่ยวายไปหมด

พรุ่งนี้วันศุกร์

แล้ว

ผมจะพูดถึงทำไม มันยังมาไม่ถึง

แต่ที่พูดเพราะมันคือวันศุกร์

วันศุกร์ก็คือวันสุข

และตอนนี้ผมก็มีความสุข

แต่มันก็ไม่แน่



อย่างที่เรียนแล้วตั้งแต่คราวก่อนว่าต้องไปเรียนวิชาครูสมาธิ

อันอยู่ห่างไกลถึงพระโขนง

ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ตัวเองจะได้ไปเยือนถิ่นแม่นาค

แถมต้องไปทุกวันจันทร์ถึงศุกร์อีก 555+

สมัยเป็นเด็กเคยดูแต่ละคร แม่นาคพระโขนง

ตอนนี้น่ะรึ

ไปประจำ


ชีวิตที่คล้าย ๆ มนุษย์เงินเดือนที่เริ่มมาตั้งแต่กลางเดือนมกราคม

มีทีท่าว่าจะหนักหน่วงเข้าไปเรื่อย ๆ

เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าตัวเองประพฤติตนได้คุ้มค่ากับเวลาที่มีอยู่มาก

เพราะสามารถอ่านหนังสือบนรถไฟฟ้าได้แล้ว 555+

ความจริงก็เริ่มอ่านได้ตั้งแต่กลาง ๆ เดือนกุมภาพันธ์แล้วครับท่าน

มันเสียเวลานะ ถ้าเราจะไปนั่งตาลอยอยู่บนรถไฟฟ้าโดยที่ไม่ได้ทำอะไร

แต่ก่อนผมฟังเพลงไปด้วย อ่านหนังสือไปด้วย

หลัง ๆ มา ขี้เกียจฟังเพลง

รู้สึกต้องแยกโสตประสาทมากเกินไป

ไหนจะต้องอ่านหนังสือ ไหนจะต้องคอยดูว่าถึงสถานีไปแล้ว

และต้องฟังเพลงอีก

มันเหนื่อยไป

ก็เลยอ่านหนังสือเฉย ๆ

ถามว่าแล้วทำไมไม่ฟังเพลงเฉย ๆ ล่ะ จะได้ไม่เหนื่อย

เฮ้อ พี่น้องครับ

กระผมน่ะ

ไม่อาจนั่งทำหน้าตามองไปมาฟังเพลงได้

สายตามันต้องจ้องไปที่ใดที่หนึ่ง

ถ้าจะไปจ้องชาวบ้านบนรถก็กะไร

เหอะ ๆ

อ่านหนังสือนี่แหละดีสุด

แต่ก็ต้องเลือกนะ เอาแบบเบา ๆ

ไม่ใช่หนังสืออภิปรัชญาหรืออะไรเทือกนั้น

เพราะอาจเป็นบ้าได้

เลือกหนังสืออ่านง่าย ๆ สบาย ๆ ขำ ๆ

จะดีมาก

แต่ก็ไม่ควรขำมากไป เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าบ้า


แต่ก่อนผมก็ประพฤติตัวเป็นหนอนหนังสืออย่างนี้แหละ

ไปไหนมาไหนพกหนังสือไว้อ่านประจำ

ช่วงหลัง ๆ กลัวเขาจะหาว่า nerd ก็เลยเลิก

แต่ปัจจุบันกลับมาทำแบบนี้ใหม่

เพราะเสียดายเวลา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนรถไฟฟ้า

ผมล่ะเบื่อโฆษณาทีวีของมันจริง ๆ

คือมันงี่เง่านะ

เวลาเขาจะประกาศที ทีวีมันก็เงียบเสียงที

ทำให้รำคาญ มันขาดช่วงขาดตอนน่ะ

สมควรปรับปรุงในจุดนี้

เอาละ

บ่นแต่เท่านี้ก่อน

หมดเวลา

แล้วพบกันใหม่ครับ

ธัชชัย

05/03/2552