เหตุที่ข้าพเจ้ารักเด็ก

ตอนเป็นเด็กผมเกลียดเด็กมาก

โดยเฉพาะเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น

อายุประมาณ 13-14 ปี

รู้สึกว่าเด็กวุ่นวาย

ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย

ไม่อยู่นิ่ง

และพยายามจะเลี้ยงน้องตัวเองให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

ไม่ดื้อ

อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นผมชอบอะไรที่มันเป็นหลักเป็นเกณฑ์

เป็นระเบียบ

ผมเริ่มรักเด็กเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

รู้แต่ว่าตอนนี้ผมกลายเป็นมนุษย์รักเด็กไปเรียบร้อย

เคยเขียนไว้ในไดอารี่ด้วยว่า

สาเหตุที่รักเด็กเป็นเพราะอะไรบ้าง

วันนี้เป็นวันที่ผมคิดว่าตัวเองเติบโต

ผ่านอุปสรรคและความทุกข์ยากมามาก

ผ่านความสุขมาก็มาก

ผมเพิ่งนึกได้เมื่อไม่นานมานี้เองว่า

ความจริงแล้ว

ชีวิตที่มีความสุขที่สุดของผม

คือชีวิตตอนที่ผมเป็นเด็ก

นี่น้องใบเตย

เป็นเด็กที่ทำให้ผมคิดถึงตัวเองตอนเป็นเด็กมากที่สุด

น้องใบเตยเอาดินน้ำมันที่ปั้นมาให้ดู

บอกว่า

"นี่ หนูปั้นไดโนเสาร์"

ผมจึงขอถ่ายรูป

โดยใช้กล้องจากโทรศัพท์มือถือ

อย่างที่เคยเล่า ว่าน้องใบเตยไม่ค่อยมาโรงเรียน

แต่ไม่ได้ความว่า

น้องเขาจะไม่มีจินตนาการ

ถ้าจะเทียบแล้ว

น้องใบเตยมีจินตนาการสูงส่งเลยทีเดียว

เด็กอะไร

ปั้นไดโนเสาร์ได้เหมือนมาก

ตอนผมเป็นเด็กผมก็ชอบปั้นเหมือนกัน

แต่ผมเคยได้วิชาศิลปะเกรด 2

ตอนที่ผมอยู่ ม. 1

เพราะผมไม่ได้ส่งงานปั้น

และไม่ได้สอบเก็บคะแนนอีกหลายอย่าง

แต่ไม่ได้หมายความว่าผมทำไม่ได้

แค่ผมไม่ได้มาโรงเรียนวันที่เขาสอบเก็บคะแนนเท่านั้นเอง

สาเหตุหนึ่งที่ผมชอบเด็ก ๆ ก็คือ

เด็กมีจินตนาการบริสุทธิ์

ต้องเรียกว่า จินตนาการบริสุทธิ์

เพราะมันไม่ได้เจือปนไปด้วยความคิดที่ว่า

เป็นไปไม่ได้

สาเหตุประการที่สองที่ผมชอบเด็กก็คือ

เด็กไม่ตอแหล

เด็กมีความจริงใจสูง

เขาจะไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

เด็กบางคนอาจจะมีบ้าง

แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเด็ก

มันเกิดการเลี้ยงดูที่บ้าน สภาพสังคม สิ่งแวดล้อม

ผมคุยกับคุณครูอนุบาล

คุณครูบอกว่า เด็กบางคนชอบขโมยของ

และเมื่อได้ทราบความเป็นอยู่และการเลี้ยงดูสภาพครอบครัวที่บ้าน

ก็ทำให้เข้าใจว่า ทำไมเด็กจึงชอบขโมย

ถ้าครูไม่เข้าใจเด็ก

ไม่รู้จักสภาพที่บ้านของเด็ก

ก็อาจจะทำโทษเด็ก

ทำให้เด็กเกิดรอยด่างในจิตใจและเป็นปัญหาตามมาได้

ปกติเด็ก ๆ ทุกคนเกิดมาเป็นคนดี

การมีคนเข้าใจและช่วยเหลือตั้งแต่เขาเป็นเด็ก

แน่นอนว่า การเป็นเด็กมีปัญหาจะไม่เกิดขึ้น

ประการที่สาม

เด็ก ๆ ทำอะไรไม่ค่อยอายครับ

เพราะไม่มีมิติทางสังคมเข้ามาเกี่ยวข้องมากนัก

อันนี้น้องติ๊ก หรือน้องตุ๊กติ๊ก

เป็นเด็กที่ร่าเริงแจ่มใสมาก

น้องติ๊กแปรงฟันเสร็แล้ว

ก็เลยเอาแก้วน้ำมาใส่ปาก

อาศัยว่ามันเป็นสุญญากาศ

มันก็เลยอยู่อย่างนั้นโดยไม่ต้องจับไว้

เวลาเด็กทำอะไรมักจะใช้เวลาครู่เดียว

กล้องต้องไวมาก

ถ้าพลาดแล้วพลาดเลย

ข้าง ๆ น้องติ๊กเป็นเด็กผู้ชายอีกคนที่พยายามทำเหมือนกัน

ก็อย่างที่เล่าไว้ตั้งแต่วันก่อนแหละครับ

เด็กจะชอบทำอะไรตามอย่างเด็กคนอื่น

ถ้าพฤติกรรมนั้นเป็นที่สนใจของเรา

ยังมีเรื่องเกี่ยวกับเด็ก ๆ อีกมาก

เอาไว้ผมจะเล่าวันหลัง

วันนี้ผมง่วงนอนครับ

ธัชชัย ธัญญาวัลย

เที่ยงคืน 13-01-2552

ร.พ.พรหมบุรี สิงห์บุรี