พรุ่งนี้ก็วาเลนไทน์แล้วนะ

เด็ก ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย

อยู่ไปวัน ๆ ก็สบายดี

สมัยเป็นเด็ก

การไปโรงเรียนสาย

เป็นเรื่องคอขาดบาดตายมาก

แม้ตอนนี้ไม่เด็กแล้ว

ก็ยังมีความรู้สึกว่า การไปสายเป็นสิ่งไม่ดี

นิสัยอย่างหนึ่งที่แก้ไม่หายของตัวเองก็คือ

ไม่ชอบไปสาย

ถ้าตื่นสายจะไม่ไปเลย

เขาบอกว่า มาช้าดีกว่าไม่มา

แต่สำหรับชีวิตเล็ก ๆ นี้

มาช้าน่ะ ไม่มาเลยดีกว่า



ปัญหาชีวิตดูเหมือนจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นบ้าง

ที่จริงมันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก

มีอยู่หนึ่งอย่างที่ดูเหมือนเป็นปัญหา

แต่ในความเป็นจริง มันก็ไม่มีอะไรเลย

แม้มันจะมีอะไรเลย

ก็ไม่อะไรเลยกะมันอยู่ดี



เส้นทางยาวไกลที่ต้องเดินต่อไป

เรารู้หรือไม่ว่าจุดหมายมันอยู่ตรงไหน

ถ้าไม่รู้จุดหมายก็เหมือนตาบอด

คนตาบอดก็เดินไปเรื่อย ๆ

ตกหลุม ตกน้ำ เปื้อนโคลน โดนทำร้าย

ฯลฯ เป็นไปได้ทั้งนั้น

ถ้าเรารู้ว่าอะไรเป็นอะไร

ถ้าเราตาดี

ถ้าเรามีจุดหมาย

การเดินทางย่อมจะง่าย และมั่นคง


บ่นอะไรก็ไม่รู้

อ่านไม่รู้เรื่องเลยเนอะ

ทิวฟ้า ทัดตะวัน

13/02/2551

พรุ่งนี้ก็วาเลนไทน์แล้วนะ