ภาพเหล่านี้ถ่ายเมื่อประมาณปีใหม่ 2558 เป็นช่วงเวลาสำคัญในชีวิตช่วงหนึ่งของข้าพเจ้า
กลางปี 2557 ถ้าจำไม่ผิด ข้าพเจ้ามีเหตุต้องเลิกรากับคนรักกะทันหัน
แม้ว่าเราจะทำใจต่อการพรากจากเสมออยู่แล้ว ก็ไม่วายที่จะโศกเศร้า
และนับเป็นความโศกเศร้าที่หนักหนาที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต
กระนั้นก็ดี มันทำให้ข้าพเจ้าได้เข้าใจหลาย ๆ สิ่ง หลาย ๆ อย่าง
มันทำให้เราได้รับรู้ว่า ความโศกเศร้าเป็นเช่นนี้
ภาวะของความคับแค้นใจและทุกข์ทรมานมันเป็นเช่นนี้
และที่สำคัญที่สุด มันทำให้เราได้เรียนรู้ว่า เราได้ผ่านช่วงเวลาแห่งความเลวร้ายนั้นมาได้อย่างไร
ถ้าจะว่าไป ในชีวิตนี้ ข้าพเจ้าไม่ค่อยมีเรื่องราวให้โศกเศร้ามากนัก
ความจริงช่วงเวลาอื่นของชีวิตที่มีปัญหา
เราอย่าเรียกมันว่า ช่วงเวลาแห่งความโศกเศร้า เลย
เพราะอย่างดีก็เป็นแค่ ช่วงเวลาแห่งความหนักอกหนักใจมากกว่า
ซึ่งช่วงเวลาเหล่านั้น ไม่นานเราก็ผ่านมันไปได้
ข้าพเจ้าคิดว่า ช่วงเวลาแห่งความโศกเศร้านั้นก็เช่นกัน เราต้องผ่านมันไปให้ได้
แต่ในขณะที่เราเผชิญอยู่นั้น บางครั้งบางขณะมันก็ยากลำบากกว่าที่คิด
เป็นเวลาเกือบหกเดือน ที่ข้าพเจ้าอยู่ในภาวะซึมเศร้า โดยพยายามหาอะไรทำอยู่ตลอดเวลา
จนกระทั่งช่วงปีใหม่ ซึ่งก็เป็นปกติของชีวิตที่ข้าพเจ้าต้องไปอยู่วัด
ครั้งนี้เนื่องจากข้าพเจ้าไม่มีห่วงอะไรมาก
จึงไปอยู่ประมาณ 9 วัน 9 คืน
รายละเอียดของการแก้ไขจิตใจตัวเองและผู้ที่คอยช่วยเหลือในขณะนั้น มีเยอะมาก
คิดว่า ข้าพเจ้าคงจะได้เล่าในโอกาสต่อไป
สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าอยากเล่าไว้ในตอนนี้ก็มีแค่ว่า
หลังจากที่ข้าพเจ้าออกจากวัดมาตั้งแต่ครั้งนั้น
ภาวะซึมเศร้าก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
รวมทั้งภาวะความเศร้าบางอย่างของข้าพเจ้าด้วย
ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนข้าพเจ้าได้กลับไปเป็นเด็กอายุ 14 อีกครั้ง
ซึ่งอายุ 14 ของข้าพเจ้า ไม่ใช่อายุที่มีแฟนเป็นครั้งแรก (ฮา)
แต่เป็นอายุที่ข้าพเจ้าเริ่มศึกษาเรื่องสมาธิเป็นครั้งแรก
และศึกษาอย่างจริงจัง และปฏิบัติเรื่อยมาจนกระทั่งถึงปัจจุบัน
เป็นภาวะที่ปลอดโปร่งโล่งสบาย ไม่มีเครื่องเหนี่ยวรั้งจิตใจ
หลังจากออกจากวัดเมื่อปีใหม่ 2558
ข้าพเจ้ามีความคิดใหม่เกี่ยวกับความรัก และปฏิบัติตนเป็นคนใหม่
หรือความจริงถ้าจะพูดให้ถูกคือเป็นคนเดิมเหมือนเมื่อตอนอายุ 14
ตอนที่เรามีความอิสระเต็มบริบูรณ์ในด้านของจิตใจ แต่เพิ่มเติมคือประสบการณ์ที่มากขึ้น
รายละเอียดการต่อสู้กับความเศร้า คิดว่า คงได้เล่าอีกครั้งเมื่อมีโอกาส
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ล่วงหน้าครับ
(พรุ่งนี้คลินิกของเราหยุดงาน เนื่องในวันแห่งความรัก อิอิ)
ป.ล. ภาพเหล่านี้ข้าพเจ้าไม่ได้ใส่ลายน้ำเอาไว้ เพราะคิดว่า ถ้าคนอื่นขโมยไปข้าพเจ้าก็รู้อยู่ดี
เพราะมุมที่ถ่ายนี้ เป็นมุมที่ exclusive มาก ๆ ที่วัดป่านาคำน้อย
มีน้อยคนที่จะได้เห็น และยิ่งน้อยคนมากที่จะได้ถ่ายรูป และถึงจะได้ไปใกล้ ๆ เพื่อถ่ายรูป
ก็ไม่มีทางที่จะได้ภาพในมุมนี้อย่างแน่นอน ^_^
ป.ล. 2 ข้าพเจ้าได้มอบภาพเหล่านี้ให้ทางวัดเพื่อใช้ประโยชน์ตามที่ทางวัดเห็นสมควร
หากท่านจะเห็นภาพเหล่านี้ในหนังสือของวัด ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
ธัชชัย ธัญญาวัลย
13 กุมภาพันธ์ 2560
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น