โลกนี้ต้องอดทน

วันนี้มีเหตุการณ์มากมายหลายหลากเหลือเกิน

ที่ประดังประเดเข้ามา  ที่ทำให้ต้องนึกถึงคำว่า

อดทน

ความจริงมันก็ไม่ได้เป็นเหตุการณ์เลวร้ายอะไร

ก็เป็นเหตุการณ์ทั่วไปในชีวิตประจำวันนั่นแหละ

แต่เมื่อในสภาวะที่จิตมันละเอียดมาก ๆ  มันก็จะ

ทำให้เรารู้สึกได้มาก  และเริ่มที่จะใคร่ครวญ

พิจารณาเพื่อหาแก่นสาร  เพื่อที่จะปลดปละละวางมันออกไปให้ได้


โลกนี้เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมาย

ที่ไหลหลั่งถั่งท้นเข้ามาสู่หัวใจของเรา

หากแต่เราเพียงหวั่นไหวแม้ชั่วขณะเท่านั้น

เราก็มิพักจะต้องตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์

ซึ่งสุดท้ายแล้วเราก็มักจะโทษคนนั้นคนนี้

สิ่งนั้นสิ่งนี้  ยกความผิดให้อื่นใดอื่นหนึ่ง

ให้ใคร ๆ  หรืออะไรก็ได้  ที่ไม่ใช่เรา

หาแพะรับบาป

เพียงเพราะว่าเราพ่ายแพ้ต่อความมืดบอดของตัวเราเอง

ทั้ง ๆ  ที่แท้แล้ว  ในความเป็นจริงก็คือ

เรานั่นเอง

ที่ไม่สามารถอดทน

เราไม่สามารถอดทนต่อความทุกข์

ไม่สามารถอดทนต่อความสุข

ต่อความโกรธ  ความเศร้า  ความเจ็บปวด

ความดูหมิ่นดูแคลน

หรือความอะไรก็แล้วแต่

ที่เราไม่อดทน  หรือเราอดทน  แต่ไม่เพียงพอ

ทั้ง ๆ  ที่สิ่งทั้งหลายในโลกก็เกิดขึ้นและเป็นอยู่อย่างนี้

เคยเป็นเช่นนี้  และจะเป็นอย่างนี้

หากเรายังต้องอยู่ในโลก

และไม่ต้องการความทุกข์

เราก็ต้องรู้จักคำว่า  อดทน

โลกนี้ต้องอดทน

และ...  อดทนให้เพียงพอ

อดทนต่อความสุข  อดทนต่อความทุกข์

มิเช่นนั้นเราจะกลายเป็นดังหนึ่งหมาขี้เรื้อน

ที่อยู่ไหนก็ไม่ได้  เที่ยวเสาะหาที่อยู่ไปเรื่อย

ทั้งที่ความจัญไรทั้งหลายทั้งมวลมันสิงสถิตอยู่  ณ

หัวใจของเราเอง


( บางครั้งเราเคยอ่าน  เคยได้ยิน  คำว่า  อดทน  อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่จริง ๆ  แล้ว  มันมากแค่ไหน  ที่เราจะได้ใช้มันจริง ๆ  จัง ๆ

เราอดทน  เราใคร่ครวญกับความอดทน  มากเท่ากับที่เราได้ยินได้ฟังหรือเปล่า

หรือเพียงเพราะว่า  เราได้ยินมันจนเฝือ  จนลืม

หรือเพียงเพราะว่า  คำพูด, ถ้อยคำ  มันกลบสภาวะที่แท้จริง  ของ  ความอดทน

ไปเสียหมด  จนเราไม่ได้ใช้มันจริง ๆ  ในชีวิตมากเพียงพอเท่าที่เราจะต้องใช้มันจริง ๆ )




ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๒๒  กันยนยน  ๒๕๕๘
วันแห่งความอดทน