หลายสิ่งหลายอย่าง
ที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตข้าพเจ้า
มากเกินไป
และข้าพเจ้ารู้สึกว่า
ควรจะได้จัดการอะไร ๆ
ให้เข้าที่เข้าทางเสียบ้าง
ข้าพเจ้าเป็นคนเชื่อใจคนอื่นยาก
นับถือคนอื่นยาก
มีความหวาดระแวงและระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา
เหมือนลูกกวางออกหาอาหาร
ต้องระแวดระวังภัยเสมอ
บางครั้งข้าพเจ้าก็ไม่เชื่อใจใครเสียเลย
ไม่ไว้ใจใครเสียเลย
เวลามีปัญหา
ข้าพเจ้ามักจะคิดถึงปัญหาโดยลำพัง
น้อยที่สุด
น้อยมาก ๆ
ที่ข้าพเจ้าจะขอคำปรึกษาจากคนอื่น
และแม้คนอื่นจะให้คำตอบมา
ข้าพเจ้าก็ยังไม่เชื่ออะไรทั้งสิ้น
เพราะข้าพเจ้าไม่เชื่อใจใครหรืออะไรยากนั่นเอง
ข้าพเจ้าไม่ปรึกษาพ่อแม่หรือคนในครอบครัว
เกี่ยวกับปัญหาใด ๆ
เมื่อมีเรื่องต้องตัดสินใจ
ข้าพเจ้าตัดสินใจโดยลำพัง
เมื่อเกิดความผิดพลาด
ข้าพเจ้ารับรู้มันโดยลำพัง
แก้ไขโดยลำพัง
ยอมรับ
และเจ็บปวดโดยลำพัง
ไม่บอกกล่าวแก่ผู้อื่น
ไม่พูดคุยหรือบอกเล่า
ราวกับว่า
มันเป็นความลับที่ข้าพเจ้ามีสิทธิ์รู้คนเดียวเท่านั้น
จริงแล้วหลาย ๆ ครั้ง
ข้าพเจ้าไม่เล่าปัญหาชีวิตให้ครอบครัวฟัง
เพราะกลัวว่าเขาจะมีความทุกข์ไปกับข้าพเจ้าด้วย
ธรรมดาอยู่เอง
ที่พ่อแม่จะเป็นทุกข์กับความทุกข์ของลูก
ข้าพเจ้าจึงละเว้น
ไม่พูด ไม่บอก
สิ่งที่ข้าพเจ้าพูดก็มีเพียงประโยคว่า
สบายดี
กินข้าวแล้ว (แม้บางวันจะยังไม่ได้กินตอนที่ถูกถาม)
ไม่มีอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง
มีเรื่องมากมายที่ข้าพเจ้าไม่ได้พูด
เรื่องบางเรื่องที่พูด
หลายครั้ง
ก็พูดไปเสียอย่างนั้น
เป็นเรื่องทั่วไป หรือเรื่องของใคร ๆ ที่ใคร ๆ ก็รู้
ว่ากันว่า คนที่เกิดเดือนพฤศจิกายน เป็นคนลึกลับ
และไม่ค่อยไว้ใจคนอื่น
ข้าพเจ้าเป็นเช่นนั้นอย่างจริงที่สุด
เมื่อไม่นานมานี้
ข้าพเจ้าเคยไว้ใจคนคนหนึ่ง
ประมาณ ๙๐ %
ปกติข้าพเจ้าไว้ใจ
หรือเชื่อใจคนอื่น
แค่ ๔๐-๕๐% เท่านั้น
แต่แล้ว
นั่นแหละ...
เขาก็ทำให้ข้าพเจ้าสูญเสียความไว้ใจ
อย่างรุนแรงที่สุด
สูญเสียความศรัทธาในความจริงใจของมนุษย์
อย่างมากมายที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดอะไรเช่นนั้นได้
มันทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจ
และเรียนรู้ว่า
เราอย่าเชื่อใจใครอีกต่อไปเลย
เราอย่าไว้ใจ อย่าเชื่อถือในผู้หนึ่งผู้ใด
โดยเฉพาะ ผู้หญิง
ต่อไปนี้
เราจะไม่พึงเปิดเผยหัวใจ
แก่ผู้ใดเป็นอันขาด, โดยเด็ดขาด
จะไม่ให้ความไว้วางใจ
แก่ผู้ใดแม้แต่ผู้เดียว
เราจะตายไปพร้อมกับความระแวดระวังของเราเอง
เราจะปล่อยวางความไว้วางใจทั้งหมดทิ้งไป
เราจะมีศรัทธาเฉพาะสรณะของเราเท่านั้น
เราจะมีแต่สรณะของเราเท่านั้นในชีวิต
ทิ้งผู้คนมากมายไว้เบื้องหลัง
เหมือนสายน้ำที่ไหลไปแล้ว
ไม่ไหลกลับ
ทิ้งความรักและความเกลียดชังไว้ทั้งหมด
เบื้องหน้า
เป็นหนทางของเรา
ที่เราจะต้องเดินอย่างระแวดระวังให้มากที่สุด
เท่าที่ชีวิตของคนคนหนึ่งจะปกปิดหัวใจได้
จะไม่มีที่ว่างแม้เพียงอณูหนึ่งของความเชื่อใจ
แก่ผู้หญิงคนใดต่อไปอีกแล้ว
ธัชชัย ธัญญาวัลย
๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๗
