จนกว่าจะถึงวันจากกันไปอย่างนิรันดร์

มีชีวิตที่ตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบากหลายวันเวลา

แม้จนกระทั่งความเหนื่อยล้าเกาะกุมสังขาร

ก็หลายเพลา  จำเดิมแต่ครั้งเริ่มทำงานใหม่ ๆ  

หากวันไหนเหนื่อยล้า  ก็นอนแบ็บอยู่บนที่นอน

ผิดกับทุกวันนี้

แม้จะเหนื่อยหนักหนาเพียงใด

ก็ต้องลุกขึ้นมา  เพื่อทำหน้าที่

มันต่างกัน

ระหว่างชีวิตที่ไม่มีความรับผิดชอบ

กับชีวิตที่ต้องรับผิดชอบในทุกสิ่ง

เพราะท้ายที่สุดแล้ว

สิ่งหนึ่งที่เราต้องทำก็คือ

รับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง

ไม่ว่ามันจะเลวร้าย  หรือดีงามสักเท่าไร

เราก็ต้องรับผิดชอบมันทั้งสิ้น

จะดีกว่า

หากเราทำวันนี้ให้เป็นวันที่ดี

เพื่อจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบความชั่วร้ายจากการทำไม่ดี


ข้าพเจ้ายอมรับอย่างเปิดเผยว่า

หลาย ๆ  ครั้ง  ข้าพเจ้าไม่สามารถทำงานร่วมกับผู้อื่นได้

หรือติดต่อสื่อสารกับใคร ๆ  ได้

เพราะข้าพเจ้าดิ่งลึกอยู่ในโลกของตัวเองมากเกินไป

จนหลาย ๆ  ครั้งทำให้เกิดความเข้าใจที่ผิดพลาด

หรือเกิดความไม่เข้าใจอะไรกันก็มากมาย

แต่นั่นแหละ

ข้าพเจ้าก็คือข้าพเจ้า

คนที่ไม่รู้อัธยาศัย  ก็ยากที่จะเข้าใจกัน

และยากที่จะคบหา  ดำรงความสัมพันธ์  หรืออื่น ๆ  

และข้าพเจ้าก็ไม่ใคร่จะรักษาความสัมพันธ์อันดีงามหรือชั่วร้ายใด

ไม่ใช่เพราะข้าพเจ้ารังเกียจ

หรือข้าพเจ้ายะโสโอหังก็หาไม่

หากข้าพเจ้าดิ่งลึกอยู่ในข้าพเจ้าก็เท่านั้น


ระยะเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่

ก็ดูเหมือนว่า

เราได้เดินทางมาไกลมากขึ้นเท่านั้น

และเดินทางใกล้ถึงจุดจบคือความตายมากขึ้น ๆ  

ชีวิตที่เหลืออยู่

ต้องทุกข์ระทมขมไหม้แค่ไหน

เราก็ไม่อาจทราบ

และไม่อาจปฏิเสธ

แต่ชื่อว่าชีวิต

เราก็ยังจำเป็นต้องใช้มันอยู่ร่ำไป

กอดคอกันร่ำไป

จนกว่าจะถึงวันจากกันไปอย่างนิรันดร์

ก็เท่านั้นเอง


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๒  มีนาคม  ๒๕๕๗