แด่ค่ำคืนที่แสนสั้น

ลืมเรื่องราวบางสิ่ง

แล้วก็หลงลืมอะไรหลาย ๆ  อย่าง

คืนและวันผ่านไปและผ่านไป

จนบางครั้ง

หวนนึกถึงแล้วใจหาย

อาจมีหลายคนในชีวิตของเราหายไป

แต่เราไม่อาจรู้

และอาจมีหลายคนในชีวิตของเรา

ไม่ได้หายไป

แต่เราก็เหมือนกับว่า

ไม่ได้คิดถึง

หรือนึกถึง

แท้แล้ว

การมีอยู่หรือไม่มีอยู่

ก็ไม่ได้หมายความว่า

มันมีอยู่หรือไม่มีอยู่จริง ๆ

มันอาจมีอยู่

แต่ไม่มีอยู่

และมันอาจไม่มีอยู่เลยก็ได้

ทั้งที่มันมีอยู่

ข้าพเจ้าเคยสงสัยการมีอยู่ของสรรพสิ่งว่า

แท้แล้วมันมีอยู่อย่างไร

และเวลา

เป็นอะไรกันแน่

หากเทียบกับกรอบใหญ่ของคำว่าเวลา

ก็ย่อมนำพาเราไปสู่สิ่งสมมุติไม่รู้จบ

เช่นเดียวกับการเดินทาง

ที่มีระยะทางเป็นอนันต์


มันมีสิ่งที่อยู่นอกเหนืออำนาจของเวลาหรือเปล่า

เช่นว่า

เมื่อเวลาผ่านไปอย่างไร

หรือไม่ว่าเวลาจะเป็นอย่างไร

ก็ไม่เกี่ยวกับสิ่งนั้น


ในโลกของข้าพเจ้า

หลาย ๆ  ครั้ง

ก็ไม่ได้เยื่อใยกับผู้คนมากมายเท่าใดนัก

มีคนไม่กี่คน

ที่อยู่ในโลกของข้าพเจ้า

ที่ข้าพเจ้าคิดถึง

และเฝ้ามอง

หลาย ๆ  ครั้ง

หรือแทบทุกครั้ง

เราก็พบเจอผู้คนมากเกินไป

เกินกว่าที่เราจะรู้สึกได้ว่า

เขาควรจะเกี่ยวข้องกับชีวิตเราหรือเปล่า


แด่ค่ำคืนที่แสนสั้น

และกลางวันที่ยาวนาน


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๙  ตุลาคม  ๒๕๕๖