คิดถึงเธอนะวันจันทร์

เช้านี้สายฝนกระหน่ำลงมาอีกเช้าหนึ่ง

ข้าพเจ้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลงสิ่งใด ๆ

และไม่อยากเอ่ยสิ่งใด ๆ

สิ่งใด ๆ  ที่ข้าพเจ้าไม่อยากเอ่ย

ก็ย่อมถูกเก็บเอาไว้

จนกระทั่งตายจากไป

ข้าพเจ้าก็อาจจะไม่ได้พูดสิ่งนั้นออกมา

เหมือนเป็นความเร้นลับหนึ่งของชีวิต

เราไม่อาจจะรู้ได้เลยว่า

ชีวิตของคนคนหนึ่ง

มีความเร้นลับอะไรซ่อนอยู่บ้าง

หากเราไม่เข้าสู่กระบวนการบางอย่าง

ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องของปกติมนุษย์

ซึ่งแท้แล้วปกติมนุษย์ก็คือมนุษย์ผู้ผิดปกตินั่นเอง



สายลมสะบัดสยายสายฝนพลิ้ว ๆ

ริมขอบตึกที่เต็มไปด้วยความตาย

และริมหน้าต่างซึ่งมักนำมาความป่วยไข้มาสู่เราอยู่เสมอ

ข้าพเจ้าเป็นคนปอดไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก

นั่นเป็นสาเหตุว่า

ทำไมพ่อข้าพเจ้าจึงห้ามนักหนาไม่ให้ข้าพเจ้าสูบบุหรี่

ถึงขนาดตัวเองยอมเลิก

ตั้งแต่ข้าพเจ้าอายุน้อย ๆ

ไม่แน่เหมือนกัน

ชาติที่แล้วข้าพเจ้าอาจทำบุญด้วยบุหรี่ก็ได้

หึหึ


คิดถึงสายลมหนาว

เมื่อไหร่หน้าหนาวจะมาถึงสักที

ข้าพเจ้าเพิ่งรู้ตัวเองเดี๋ยวนี้ว่า

ข้าพเจ้ากลายเป็นคนขี้ร้อนไปแล้ว

ทั้งที่ก่อนหน้า

ข้าพเจ้าเป็นคนขี้หนาว


Arty D.
13 09 2013