ความสุข (บทกวี)

สู้อดทนพยายามฝืนลำบาก

หวังอะไรไว้มากยาก...ความหวัง

กัดฟันดิ้นรนทนทุรัง

เท้าที่ยืนแทบจะยั้งไม่อยู่ยืน


กินความทุกข์ต่างข้าวกินความเศร้าต่างน้ำ

ตักอาบร่างล้วนความช้ำความขมขื่น

ความหม่นหมองครองต่างผ้าทุกวันคืน

จะรู้ตื่นก็เป็นตื่นแต่ตรอมตรม


คือเมฆสีเทาคือเงาสีไหม้

ฝนจะตกแดดจะไข้ก็ไร้ร่ม

ความชุ่มชื่นซึ่งจะชื่นซึ่งจะชม

ก็พลันลมหอบหิ้วไปเหือดหาย


ธัชชัย  ธัญญาวัลย
๑๘ มิถุนายน  ๒๕๕๖